37. ,,Wraca stara, apodyktyczna Ann. "

Weszłam do domu, a za mną blondynka z walizką. Była trochę mniej roztrzęsiona niż przed kilkoma minutami, przestała płakać. Kiedy ja zdejmowałam kurtkę, ona rozglądała się po mieszkaniu.
- Jesteś z Marco? - zapytała niespodziewanie. 
- Tak. - odpowiedziałam krótko. - A ty...Kim jesteś? - nie zdążyła odpowiedzieć, ponieważ drzwi się otwarły i pojawił się Marco. Rzuciła mu się na szyję i ponownie się rozpłakała. 
- Lu, co się stało? Skąd wzięłaś się w Dortmundzie? - pytał dziewczyny. Widać było, że łączą ich dobre kontakty. Stałam obok i przyglądałam się sytuacji. 
- Rodzice mnie wyrzucili z domu. Marco... ja jestem w ciąży! - odparła, a mi do głowy przyszły najczarniejsze myśli. 
- Jak to w ciąży?! - oburzył się blondyn. - Luiza ! - Pomyślałam, że to dziecko może być Marco. Ale, nie przecież to niemożliwe... Spojrzałam niepewnie na chłopaka, a on zrozumiał o czym myślę. Odszedł od Luizy i stanął koło mnie.
- Lu to moja kuzynka, nigdy ci o niej konkretnie nie wspominałem, ale pamiętasz jak mówiłem ci, że mam rodzinę w Berlinie?- pokiwałam głową i odetchnęłam z ulgą. - Nie rozumiem jak mogłaś być taka nieodpowiedzialna. Kto jest ojcem? - zwrócił się do kuzynki. W międzyczasie weszliśmy do salonu. 
- Mój były chłopak. Wie o ciąży, powiedział, że będzie starał się mi pomóc. Tylko, że ja nie mam gdzie mieszkać. Cała rodzina w Berlinie się ode mnie odwróciła. Matka powiedziała, że nie chce mieć ze mną nic wspólnego i wystawiła mi walizkę za drzwi. Jedynie ty przyszedłeś mi do głowy... Nie gniewaj się, proszę. Wiem, że robię ci ogromny problem - spojrzała na mnie - Ale musisz mi pomóc.
- Jasne, tylko jak sobie to wyobrażasz, przecież chodzisz do szkoły... Luiza, jest tylko jedno wyjście - musisz dogadać się z rodzicami. Przecież, gdy urodzisz, ktoś musi zająć się dzieckiem. Sorry, ale ja nie dam rady. - blado się uśmiechnął, a ja wyobraziłam sobie Reusa wśród pieluch. 
- Rodzice nigdy mi tego nie wybaczą. Pomyślałam, że może załatwiłbyś mi jakąś pracę...? - spojrzała na niego pytająco. 
- Uważasz, że ktoś przyjmie dziewczynę w ciąży ? - zapytałam. 
- Na razie tego nie widać, zawsze coś zarobię...
- Chyba oszalałaś, nie ma mowy. Jeżeli chodzi o kasę to ja bez problemu mogę ci pomóc, ale ty musisz wrócić do Berlina i pogodzić się z rodzicami. - postanowił Marco. 
- A może ty mógłbyś z nimi pogadać? Zawsze stawiali mi ciebie za wzór... Osiągnął sukces, nie odbiło mu, inteligentny, i tak dalej... - zaczęła wymieniać. 
- Spróbuję, a na razie tutaj zostaniesz. 
- Może zjemy  jakiś obiad? - zaproponowałam i po chwili znaleźliśmy się w kuchni. Przygotowaliśmy szybkie danie, a po zjedzeniu poszliśmy oprowadzić Luizę po Dortmundzie. 
Wieczorem Reus skontaktował się z rodziną Luizy. Oczywiście jej matka była rozgoryczona tym, co zrobiła córka, jednak rozmowa z Marco uświadomiła jej chyba, że musi pomóc Lu. Obiecała, że wkrótce się odezwie. 

                                                                         ***
Następnego dnia wcześnie rano pojechałam do pracy. Była sobota, dzień meczu, więc liczyłam, że zastanę Tima. Chciałam już wrócić do zajęć. Czułam się dobrze, a siedzenie w domu tylko mnie męczyło. Czasami nawet wracałam do wydarzeń sprzed kilku tygodni. 
- Dzień dobry, szefie. - uśmiechnęłam się, gdy zobaczyłam go przy sekretariacie. 
- Magda? A co ty tutaj robisz, przecież masz jeszcze kilka dni wolnego...Cały przyszły tydzień o ile dobrze pamiętam. 
- Tak, ale chciałabym już wrócić. Byłaby możliwość skrócenia mojego urlopu?
- Jasne, ale jesteś pewna? - zapytał.
- Tak. 
- W takim razie możesz wrócić już w poniedziałek. Wybierasz się dzisiaj na mecz? 
- Oczywiście. 
- To do zobaczenia na stadionie. Mam nadzieję, że wygramy.
- Ja również. To do widzenia. - odparłam i wyszłam z budynku. 
Wróciłam do domu. Marco wyjechał wcześnie rano, ze względu na dzisiejszy pojedynek z Bayerem. Usiadłam na tarasie i czytałam książkę, gdy zadzwonił telefon. Spojrzałam na wyświetlacz - Ann. 
- No hej, długo się nie odzywałaś...Jak się trzymasz? - odebrałam.
- Jakoś leci. Mario mnie przeprosił, powiedział, że nic z tego nie będzie, ale pewnie o tym wiesz. Dzwonię, bo mam prośbę.
- Jaką? - zapytałam zdziwiona. 
- Ty miałaś już przejścia z tą Alexandrą, prawda?
- Zależy o co ci chodzi... - odpowiedziałam wymijająco.
- O to, że dobierała się do Marco, nie udawaj, że nie pamiętasz. - odpowiedziała szorstko. Oho, wraca stara, apodyktyczna Ann. 
- Pamiętam i co w związku z tym? 
- To, że musisz mi pomóc. Nie mogę znieść tego, co mi zrobiła.A ty chyba też nie za bardzo ją lubisz... - nie mogłam zrozumieć, co ona chce zrobić.
- Ann, co ty kombinujesz?  Chcesz się mścić? Daj spokój, co się stało to się nie odstanie. - próbowałam odwieść ją od tego pomysłu. 
- Oj, od razu mścić. Chcę, żeby chociaż w malutkim stopniu zapłaciła za rozpad mojego związku. 
- Przecież Mario i tak już cię nie kochał, prędzej czy później rozstalibyście się. - cisza w słuchawce. Zrozumiałam, że nie powinnam tego mówić. - Przepraszam, po prostu próbuję doszukać się jakichś pozytywnych stron tej sytuacji. 
- To nie szukaj, bo ich nie ma. A ta małpa zapłaci za to co mi zrobiła. Posłuchaj mnie uważnie i odpowiadaj na moje pytania. - zarządziła, a ja tylko wywróciłam oczami. Dobrze, że mnie nie widzi. - Ta restauracja, w której była impreza jest jej prawda?
- Tak. - odpowiedziałam. 
- Ale dowiedziałam się, że budynek, w którym ona się znajduje należy do niejakiego  Dietra Rehmanna. Oznacza to, że Alexandra musi tylko wynajmować lokal... Twoje zadanie jest bardzo proste - sprawdzisz czy rzeczywiście ten cały Rehmann jest właścicielem. 
-Okej, ale tylko jeżeli powiesz mi, po co ci te informacje. - postawiłam warunek.
- Jeżeli ta krowa nie jest właścicielką, to zrobię wszystko, aby kupić ten lokal od tego faceta. Wtedy całą restaurację szlag trafi, a Alex zostanie bezrobotna. - powiedziała lekkim tonem, widocznie z siebie zadowolona, a mnie zatkało.
- Ciekawie sobie to wymyśliłaś...Ale po co ci ten lokal? Kupisz go, Alexandra się wyniesie, a potem będziesz musiała coś z nim zrobić.
- O to się nie martw. Postaraj jak najszybciej sprawdzić do kogo należy budynek. Zatelefonuję  w poniedziałek. Aha i jeszcze jedno - ani mi się waż powiedzieć komuś o moim planie! W szczególności Reusowi, zrozumiałaś? To będzie nasza mała, słodka zemsta za to, co chciała zrobić tobie i za to, co zrobiła mi. Owocnej pracy i do usłyszenia! Jeżeli będziesz wiedziała coś wcześniej to zadzwoń.   
- Okej, do usłyszenia. 
Wiedziałam, że Ann jest zdolna do takich rzeczy, ale nie przypuszczałam, że może być, aż tak podła.Jednak z drugiej strony trochę ją rozumiałam, przecież Alex zabrała jej faceta. Nie mogłam uwierzyć, że dałam się przekonać i wplątać w całą tę intrygę. Kusiło mnie jednak, żeby odegrać się za jej zaloty do Marco. Miałam jeszcze trochę czasu do meczu, więc odłożyłam książkę i zaczęłam zastanawiać się, jak sprawdzić kto jest właścicielem restauracji. Pomyślałam, że może Marco będzie coś wiedział, ale nie chciałam go pytać, bo mógłby się czegoś domyślić. Przypomniałam sobie, że koło restauracji znajduje się mały sklep spożywczy. Być może tam czegoś się dowiem?