35. ,,Nie mam zamiaru tam iść."

Siedzieliśmy w domu i czekaliśmy na Marco, który był jeszcze na treningu. Ann malowała paznokcie, Mario przerzucał kanały w telewizorze, a ja czytałam gazetę. W pewnej chwili drzwi się otworzyły i wszedł Reus. Rzucił torbę i przywitał się ze wszystkimi, a następnie usiadł obok i mnie pocałował. 

- A tak w ogóle, to gdzie jest ta impreza? - zapytałam. 

- Nie wiem, Marcel zaraz powinien wysłać mi sms'a. 

- To ja pójdę się ubrać. - powiedziałam i opuściłam salon. Poszłam do garderoby i otworzyłam szafę. Zdecydowałam się na bordową sukienkę i czarne szpilki. Włosy lekko pokręciłam i postanowiłam zrobić lekki makijaż. Kiedy malowałam oczy, w lusterku ujrzałam Marco, opierającego się o futrynę, z lekkim uśmiechem na twarzy. Miał na sobie białą koszulę, czarną marynarkę i spodnie oraz białe, sportowe buty. Obróciłam się i spojrzałam na niego pytająco. 

- Ślicznie wyglądasz. - powiedział, podchodząc bliżej. - Nie masz pojęcia jak się cieszę, że jesteśmy razem. 

- Też się cieszę. Mam nadzieję, że tak będzie zawsze... - powiedziałam i schowałam wszystkie kosmetyki. Złapałam blondyna za rękę i zeszliśmy na dół, do naszych gości.

- Jesteście gotowi? - zapytałam. 

-Oczywiście, możemy jechać.- odparł Mario. - Tylko niebardzo wiemy dokąd...- zaśmiał się. 

- Wiemy, Marcel wysłał mi adres - Am Gulloh 23. Jedziemy! - powiedział Marco, a ja od razu skojarzyłam tę ulicę i numer. Wydawało mi się, że już tam byłam, ale nie mogłam sobie przypomnieć, co się tam znajduje. Usiedliśmy do czarnego Aston Martina i ruszyliśmy. Reus zachowywał się dość dziwnie, był jakiś zaniepokojony, zdekoncentrowany. 

- Coś się stało? - zapytałam. 

- Nie, nic . - odpowiedział, uśmiechając się, więc postanowiłam nie drążyć tematu i zaczęłam gorączkowo myśleć nad tym adresem. Jechaliśmy kilkanaście minut, Dortmund był bardzo zakorkowany. Kiedy byliśmy na miejscu, od razu wszystko sobie przypomniałam. Otóż, przy Am Gulloh 23 znajdowała się restauracja... Alexandry. Ann i Mario wysiedli z samochodu, a ja siedziałam i nie miałam zamiaru się ruszać. Marco rzucił mi przepraszające spojrzenie. 

- Przysięgam, że nie miałem z tym nic wspólnego. Alex pewnie zaproponowała Marcelowi, że zorganizuje tę imprezę...

- Nie mam zamiaru tam iść. -  odburknęłam. 

-Oj Madzia, daj spokój, będziemy się trzymać od niej z daleka. - prosił mnie.

- Idziecie?! - zapukał w szybę Goetze. Westchnęłam i wyszłam z samochodu. 

Weszliśmy do lokalu, szukając jubilatki. Było już kilka osób, większości nie kojarzyłam, znałam jedynie kilku innych kolegów Marco. Marcel przywitał się z chłopakami i całą czwórką poszliśmy złożyć życzenia i wręczyć prezent Indze. Okazała się ona być bardzo sympatyczną i towarzyską dziewczyną. Gdy zebrali się już wszyscy goście, wznieśliśmy toast. W tłumie dostrzegłam Alexandrę. Kilka minut później, pojawiła się obok mnie i Marco. 

- Co słychać? - zapytała z szerokim, sztucznym uśmiechem. 

- W porządku. A co u ciebie? - odparł Reus. Ja nawet nie miałam zamiaru na nią patrzeć. 

- Jak widzisz, interes się kręci, więc nie mogę narzekać. Dawno cię tu nie widziałam, mógłbyś częściej wpadać. - zwróciła się do Marco. 

- Wiesz, jakoś nie widzę takiej potrzeby. 

- Okej,okej, wiem, że jesteś zajęty...A tak z innej beczki, ten twój przyjaciel, Mario, to on tutaj na dłużej przyjechał ? - dopytywała. 

- Ma dziewczynę, więc odpuść. - powiedziałam. 

- Nie pytam czy jest zajęty, tylko czy na długo przyjechał. - wysyczała. 

- Może najlepiej będzie jak zapytasz się go sama ? - zaproponował blondyn. 

- Okej. - uśmiechnęła się i odeszła, a ja głośno westchnęłam. 
Impreza rozkręciła się na dobre, wszyscy tańczyli i nie szczędzili sobie alkoholu. Oczywiście mój chłopak, jako kierowca, nie pił. Po północy postanowiliśmy z Marco, że wrócimy do domu. Reus miał jutro trening, więc nie mógł zarywać nocy. Wysłał sms'a do Mario, że wychodzimy. Wcześniej umówiliśmy się, że razem z Ann wrócą taksówką. Po kilkunastu minutach byliśmy na miejscu. Wzięłam prysznic, a Marco przeglądał jeszcze coś na internecie. Chciałam zapytać się co robi,ale uprzedził mnie hałas otwieranych drzwi. Do salonu wbiegła Ann. Zdziwiło mnie to, że nie ma Goetzego, a do tego jest cała zapłakana.
- A gdzie Mario? Co się stało ? - zapytałam, a ona rzuciła mi się na szyję i wybuchnęła płaczem. Rzuciłam Marco pytające spojrzenie. 
- Ann, dlaczego przyjechałaś sama? Gdzie Goetze? - spytał.
- Gdzie?! Zapytaj swojej Alexandry! - wykrzyczała. Nigdy nie widziałam jej w takim stanie. 
- Usiądź, uspokój się i wszystko nam opowiedz. - zarządziłam i posadziłam ją na kanapie.
- Poszłam do baru po jakiegoś drinka. Kiedy wróciłam na parkiet, Mario nie było. - przerwała i wytarła łzy. - Pomyślałam, że poszedł się przewietrzyć, więc poszłam go poszukać na dworze, ale tam też go nie znalazłam. Wróciłam do restauracji i uznałam, że pewnie zaraz przyjdzie, ale minęło kilkanaście minut, a jego nie było. Wpadłam na pomysł, aby przejść się na górę...Chyba domyślacie się co tam zastałam... - urwała i zaczęła znowu płakać. 
- Ale, że Mario i Alex? Niemożliwe! - Marco kręcił głową. 
- Nie wierzysz mi? Widziałam ich na własne oczy w łóżku!! - odkrzyknęła.
- A on wie, że ich widziałaś? - zapytałam.
- Pff, było im tak dobrze, że nie chciałam przerywać. - prychnęła. - Wybiegłam, zamówiłam taxi i od razu tu przyjechałam. A teraz pójdę się spakować i zaraz mnie nie ma. 
- Chyba sobie żartujesz! Gdzie ty chcesz o tej porze jechać, przecież jest środek nocy, powinnaś się położyć i ochłonąć. - protestował piłkarz. 
- Nie Marco, chcę wyjść zanim on tu wróci, nie mogę na niego patrzeć. Poradzę sobie, za godzinę jest pociąg do Monachium. 
- Ann, jesteś pewna, że to był on? Może go z kimś pomyliłaś... - próbowałam szukać wytłumaczenia całej tej sytuacji. 
- Daj spokój, nie próbuj go bronić, jestem pewna. - odparła i poszła do góry, aby się spakować. 
- Jeśli to zrobił, to niezły z niego sukinsyn... - powiedział Marco. 
- Ciekawa jestem, co on na to wszystko powie...Mam nadzieję, że to jedno wielkie nieporozumienie. Alexandra od początku coś knuła, przecież pytała się o niego. Wredna małpa. 
- Okej, ale Mario mógł ją olać, a nie iść z nią do łóżka. 
Po kilkunastu minutach na dole pojawiła się Ann ze swoją walizką. 
- Dzięki za gościnę, powiedzcie temu... - do oczu napłynęły jej łzy. - Powiedzcie Mario, że to koniec, że nie chcę go znać. Cześć. 

- Może chociaż odwiozę cię na dworzec? - zaproponował Reus.
- Nie, chcę być sama. Do zobaczenia. - pożegnała się i wyszła. 

34. ,, Zaraz coś wymyślę..."

Następnego dnia, razem z Marco wstaliśmy wcześniej, aby przygotować śniadanie dla naszych gości, a  w zasadzie tylko dla Mario, bo Ann i tak prawie nic nie jadła. Gdy robiłam herbatę, zadzwonił telefon Reusa. 
- To Marcel. - powiedział i odebrał. Marcel był jego przyjacielem, ostatnio rzadko się widywali, ale miałam okazję go poznać. - Zaprasza nas dzisiaj na imprezę. Inga ma urodziny.  - przerwał na chwilę rozmowę. - Idziemy? -zapytał, a ja pokiwałam głową. Nie miałam ochoty siedzieć w domu w towarzystwie Ann, chociaż oni pewnie wybiorą się razem z nami. Poza tym chciałam w końcu poznać Ingę, dziewczynę Marcela. Po chwili w kuchni pojawili się Mario i jego dziewczyna, a Marco zakończył rozmowę i wszyscy usiedliśmy do stołu. 
- Idziecie z nami dzisiaj na imprezę. - powiedział Reus. 
- Jaką imprezę?  - zapytała Ann. 
- Do Marcela. Jego dziewczyna ma dzisiaj urodziny. Przecież nie będziecie tutaj siedzieć. 
- Ale ja,z bolącą nogą...Nie będę mógł tańczyć ani nic...Wole zostać tutaj. - zaczął marudzić Goetze. 
- To usiądziesz i będziesz siedzieć. Nie przesadzaj, Marcel na pewno się ucieszy, gdy cię zobaczy. - odparł Marco. 
-Przecież widzi mnie co kilka dni w telewizji...- zaśmiał się Mario, a blondyn rzucił mu surowe spojrzenie. 
- Oj, kochanie, chodź, poznamy Ingę, przyda nam się trochę rozrywki. Ostatnio nigdzie nie wychodziliśmy. - zwróciła się do niego Ann. 
- Właśnie, ona ma rację. - nigdy nie myślałam, że to powiem. Reus spojrzał na mnie z niedowierzaniem, a ja tylko wzruszyłam ramionami.
- Ok, niech będzie. - zgodził się Goetze.
Po zjedzonym śniadaniu, wszyscy wybraliśmy się na spacer. Niestety, Marco musiał jechać na trening, więc nie trwał on zbyt długo. 
- Ej, przecież my nie mamy prezentu dla Ingi! - przypomniało mi się w drodze powrotnej. 
- No tak, przecież wypadałoby jej coś kupić. - powiedział mój chłopak.
- Tylko co ? - zapytała Ann.
- Zaraz coś wymyślę...- odpowiedział Marco. 
- Jego znając, będzie to pewnie jakiś samochód, albo inny ,,drobiazg" - zaśmiał się Mario, podkreślając ostatnie słowo. 
- Wiecie co, to w końcu jest dziewczyna, więc pewnie wiecie lepiej ode mnie, co mogłoby się jej przydać. - zwrócił się do Ann i do mnie Reus, gdy byliśmy już pod domem. 
- Ale ja nigdy jej na oczy nie widziałam, skąd mam wiedzieć, co jej kupić? -zapytałam. 
- Na pewno razem coś wymyślicie! - pocałował mnie, a następnie wsiadł do swojego auta, machając nam na pożegnanie i pojechał na trening. 
- No to świetnie, mamy dwie godziny na kupienie czegoś sensownego. - zwróciłam się do piłkarza i jego dziewczyny. 
- Wiecie co... Noga mnie boli, więc mam propozycję. Wy jedźcie do jakiejś galerii, a ja pójdę odpocząć. Zgoda?- zapytał. Miałam ochotę uciec jak najdalej. On chyba oszalał! Mam iść z Ann na zakupy? Jak dwie przyjaciółki? Przecież ja jej nie znoszę! Z resztą ona również nie pała do mnie szczególną sympatią. 
- Niech będzie. - odparłam od niechcenia. Postanowiłam, że nie stchórzę i nie dam jej tej satysfakcji. Rzuciłam klucze od domu piłkarzowi i razem z Ann poszłyśmy do mojego samochodu. 
- Nie stać cię na nic lepszego ? Przecież chyba nieźle ci płacą w klubie...Poza tym Marco też dużo zarabia. - uśmiechnęła się szeroko. 
- Stać, ale to auto jest dla mnie idealne i nie chcę go zmieniać. - odparłam. - A jak ci się nie podoba, to mogę cię wysadzić i spotkamy się na miejscu. - spojrzałam na nią pytająco. 
- Okej, już nic nie mówię. - odparła, nie odzywając się już nic przez całą drogę. 
Po kilkunastu minutach byłyśmy na miejscu. Największa galeria w Dortmundzie. 
- To co jej kupimy? - zapytałam. - Masz jakiś pomysł? 
- Nie wiem..To musi być coś uniwersalnego, co spodobałoby się każdej kobiecie, nie wiemy co ona lubi. 
- Jakiś zegarek? Łańcuszek ? Ubrania odpadają, nie wiemy jaki ma rozmiar i co nosi.- kombinowałam.  - Może perfumy? 
- Daj spokój, to przereklamowane. - odpowiedziała, a mi zadzwonił telefon. 
- Tak, kochanie? - zwróciłam się do Marco. 
- Dzwonię z pomocą. - zaśmiał się. - Inga lubi buty. Dużo butów. Jej rozmiar to 38. - mówił szybko. 
- Skąd to wiesz? - zaczęłam się śmiać. 
-  Telefonowałem do Marcela. Podpowiedział mi, że ostatnio narzekała, że nie ma niebieskich szpilek, więc wiesz już co kupić. Przepraszam, ale muszę już kończyć, idę się przebrać. 
- Dzięki, pa. - powiedziałam i rozłączyłam się. 
- I co ? - zapytała moja towarzyszka. 
- Mamy kupić niebieskie szpilki. Chodź, nie ma czasu. 
W końcu trafiłyśmy na te idealne, które podobały się i mi, i Ann. Przy okazji kupiłyśmy oczywiście również kilka rzeczy sobie i zadowolone wróciłyśmy do Goetzego. Podczas naszej przeprawy po sklepach, tak naprawdę uświadomiłam sobie, że nie Ann wcale nie jest taka zła, jak mi się wcześniej wydawało. 
 ________________________________________
Brawo Borussia!! :)
Wesołych świąt kochane ! ;*

33. ,,Jeszcze się pozabijacie."

Wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy zostały przewiezione do domu Marco. Cieszyłam się, że będę mogła spędzać dużo więcej czasu, aczkolwiek nie czułam się w nowym miejscu jak u siebie. Oczywiście, dom robił na mnie ogromne wrażenie i bardzo mi się podobał, jednak nie potrafiłam czuć się w nim w pełni swobodnie. Dziś wieczorem ma przyjechać Mario z Ann, więc postanowiliśmy z Reusem upiec jakieś ciasto. Padło na Cappuccino. Ja zajęłam się jego przygotowywaniem, a Marco poszedł do sklepu po wino. Niestety, nie mogłam znaleźć żadnych produktów w kuchni, mimo że piłkarz powiedział mi przed wyjściem, gdzie co się znajduje. Usiadłam zrezygnowana przy stole i czekałam na jego powrót. 
- Już jestem! Coś się stało? - powiedział, widząc moją smutną minę. 
- Nie, czekam na ciebie. - uśmiechnęłam się. - Miałam piec ciasto, ale nic nie mogę znaleźć...
- I dlatego jesteś taka przygnębiona? - zaśmiał się. 
- Marco, nie o to chodzi. Po prostu czuję się tutaj jak gość, nie potrafię grzebać ci w szafkach, źle się z tym czuję...
- Oj, ty głuptasie! Przecież powtarzam ci to już setny raz, to jest teraz również twój dom. Poza tym, jesteś tutaj dopiero pierwszy dzień, więc z czasem się przyzwyczaisz. Chodź, zrobimy to ciasto. - złapał mnie za rękę. 
- Chyba raczej ja zrobię. - powiedziałam cicho, śmiejąc się. 
Kiedy ciasto było już w piekarniku, usiedliśmy w salonie ze szklankami soku w rękach. Oparłam głowę o ramię Marco, a on mnie objął. Siedzieliśmy tak przez kilkanaście minut milcząc. Czułam, że moje życie diametralnie się zmieniło. W końcu byłam szczęśliwa. Przypomniałam sobie nasze pierwsze spotkanie - w domu Lewandowskich. Później randka we Florianie. Na samo wspomnienie o tym, uśmiechnęłam się. 
- Co ci tak wesoło? - zapytał blondyn.
- Pamiętasz, kiedy mnie pierwszy raz pocałowałeś? - odpowiedziałam pytaniem.
- Oczywiście. - zaśmiał się. - Pod twoim domem...
- Brawo. A gdzie pierwszy raz... - przerwał mi głośnym śmiechem. 
- U ciebie. - odpowiedział szybko, a ja spojrzałam na niego pytająco. 
- Chodziło mi o pierwszą randkę, a nie o to zboczeńcu! - zaśmiałam się i pokręciłam głową, wychodząc z objęć Marco. - Idę sprawdzić, czy ciasto się już upiekło. 
- Okej. 
Po kilkunastu minutach usłyszeliśmy dźwięk dzwonka. 
- Kochanie, otworzysz? - usłyszałam z łazienki.
- Jasne. - oparłam i poszłam do drzwi. 
Przywitałam się serdecznie z Mario i rzuciłam ironiczne spojrzenie Ann, która zdejmowała swój płaszcz. Chwilę później pojawił się Reus. 
- Marco, widzę, że nadal jesteś z tą...dziennikarką. - powiedziała z uśmiechem.
- Może wejdziecie do środka? - piłkarz zignorował zagrywkę Ann. - Siadajcie. - wskazał na kanapę w salonie. Kilkanaście minut później przyniosłam każdemu ciasto, a Marco wino. 
- Opowiadaj co tak słychać w FC Hollywood. - zaśmiałam się do Mario. 
- Jest fajnie...Każdy jest taki sympatyczny i miły...
- Ale brakuje ci twojego ukochanego Marco. - dokończył za niego szczerzący się Reus. 
- Dokładnie, dlatego tutaj jestem. - odpowiedział. - A ty, Madziu, przeprowadziłaś się już tutaj? - zwrócił się do mnie. 
- Tak... Dzisiaj. 
- No, Marco, dobrze robisz, w końcu nie będziesz musiał prać, sprzątać gotować...Świetny interes! - odezwała się Ann. Marco dosłownie zabijał ją wzrokiem, a Mario spuścił głowę. Ja szeroko się uśmiechnęłam, bo przywykłam do jej odzywek i nic sobie  z  nich nie robiłam. 
- Wiesz, może ty postrzegasz miłość w kategoriach sprzątania, gotowania, prasowania, prania i tak dalej, ale dla mnie to coś więcej. - odpowiedziałam spokojnie, co chyba zdziwiło obu piłkarzy, a najbardziej Ann, która liczyła, że mnie wkurzy. Nic z tego panno Broemmel!
- Pyszne to ciasto! - zmienił temat Goetze. - A ty nie jesz, skarbie? - zapytał swojej dziewczyny. 
- Mam ci przypominać, że jestem modelką? Muszę dbać o figurę, więc nie jem takich rzeczy. Z resztą, doskonale o tym wiesz. Poza tym jestem zmęczona podróżą, chciałabym wziąć prysznic i iść spać.  - odpowiedziała. 
- Zaprowadzę cię na górę. - powiedziałam. 
- Siedź, ja to zrobię. - wstał Marco. - Jeszcze się pozabijacie. - dodał po cichu i wziął od Ann walizkę. 
Kiedy Reus wrócił, zapytałam :
- Ona jest taka zawsze? 
- Nie, po prostu, chyba nie bardzo cię lubi... - odpowiedział, pijąc kolejny kieliszek wina. - Bardzo ją kocham, mimo tego jaka jest...
- Bóg ci to kiedyś na prawdę wynagrodzi... - odpowiedział Marco. - Oby nie w dzieciach, bo byś pieluch nie nadążał zmieniać. 
- Bądźmy dobrej myśli i wierzmy, że Ann się po prostu kiedyś zmieni! - westchnęłam. 
- Co jak co, ale w takie cuda to nie wierzę. - zaśmiał się Reus. 
- Oj, dajcie już spokój. - bronił jej Mario, więc skończyliśmy temat. - Też już pójdę, w końcu jechaliśmy prawie cały dzień. Dobranoc.
- Dobranoc. - odpowiedzieliśmy równo. 
Posprzątałam wszystkie naczynia i razem z Marco, zanieśliśmy je do kuchni. Uznaliśmy, że jutro wrzucimy je do zmywarki, aby dzisiaj nie robić już zbędnego zamieszania. 
______________________________________________________
Borussia - Bayern 3-0 ! Brawooooo ! :)

32. ,,Mam dwie wiadomości - dobrą i złą."

Po kilku dniach wyszłam ze szpitala. Cała potłuczona, na plecach miałam ranę, po uderzeniu o stolik. Chciałam zapomnieć o tym całym zdarzeniu, kiedy ktoś próbował do tego wracać, zawsze unikałam rozmowy. Niestety, za każdym razem, kiedy np. wychodziłam spod prysznica i spoglądałam w lustro, wszystko wracało. Każdy siniak przypominał mi te okropne chwile. Marvin zeznał w sądzie przeciwko Marco. Oskarżył go o pobicie. Na początku chciałam się z nim skontaktować, a nawet poprosić, żeby tego nie robił, ale Reus skutecznie odwiódł mnie od tego pomysłu. Wszystko sobie przemyślałam, spędzając długie godziny w szpitalnym łóżku i doszłam do wniosku, że to rzeczywiście mogłoby tylko pogorszyć sprawę. Za kilka tygodni odbędzie się rozprawa, a do tego czasu Alan, prawnik Marco, będzie szukał sposobu, jak wybronić swojego klienta. 
Do pracy wracam w poniedziałek, więc mam jeszcze kilka dni wolnego. Oczywiście, nie mam zamiaru siedzieć w domu, więc zrobiłam zakupy, a potem spotkałam się z Anką i Tugbą, w domu tej pierwszej. 
- Jak się czujesz? - spytała żona Lewego, gdy już usiadłyśmy w salonie, popijając jakąś japońską herbatę. 
- Dobrze, w końcu nic takiego mi się nie stało. - wysiliłam się na lekki uśmiech. 
- Pewnie to było dla ciebie straszne... - powiedziała cicho Tugba. 
- Tak, ale nie rozmawiajmy już o tym. W końcu są też plusy tej całej sytuacji. A tak właściwie jeden plus - Marco. - odpowiedziałam. 
- Przeprowadzasz się do niego ? - zapytała Ania. - Bo coś żalił się Robertowi, że chyba go nie kochasz, bo nie chcesz się zgodzić. - zachichotała.  
- Po prostu nie wiem, mam mieszane uczucia...A co wy o tym sądzicie? 
- Wiesz, zawsze możesz wrócić do siebie, ale nie wydaje mi się, żeby była taka konieczność. - mówiła Tugba. - Przecież w końcu jesteście razem, to powinniście też razem mieszkać. Ja bym się nie zastanawiała, tylko pakowała walizki. 
- Jestem tego samego zdania. - powiedziała Anka. 
- Aha, dziękuję miła sąsiadko, chcesz się mnie pozbyć? - zapytałam ironicznie z uśmiechem . 
- Nie, to nie tak, po prostu chcę, żebyś była szczęśliwa. - zaśmiała się, na co ja pokiwałam głową. 
Po kilkunastu minutach do domu wpadł Lewandowski i Marco. 
- Wiedziałem, że tu jesteś! - powiedział blondyn i podszedł mnie przytulić. 
- Madzia ma ci chyba coś ważnego do powiedzenia...- powiedziała do Marco Tugba, a on spojrzał na mnie pytająco. 
- O co chodzi? - zapytał. 
- To wy sobie nie przeszkadzajcie, ja idę dać Lewemu obiad. - przerwała nam Anka, łapiąc swojego męża za rękę i ciągnąc do kuchni. 
- Nie, to my pójdziemy. Musimy pogadać w cztery oczy. - powiedziałam, co chyba trochę zaniepokoiło Reusa. Pożegnaliśmy się i poszliśmy na spacer. 
-To co takiego masz mi do powiedzenia? - zapytał. 
- Chodzi o twoją propozycję...Przemyślałam wszystko i zgadzam się. - powiedziałam z uśmiechem, a piłkarz mocno mnie przytulił. 
- Tak się cieszę! Nie masz pojęcia jak bardzo chciałem, żebyś się zgodziła! To kiedy się przeprowadzisz? 
- Może załatwimy to zanim wrócę do pracy? Dzisiaj środa, mamy pięć dni. - szybko policzyłam. 
- Okej, ale ty pod żadnym pozorem nic nie dźwigasz, zrozumiałaś? 
- Tak, mamo . - odpowiedziałam i zaczęłam się śmiać z jego bezradnej miny. - Wiesz, to nie będzie takie łatwe, ja mam tam masę rzeczy. 
- To weź tylko te najpotrzebniejsze. - wzruszył ramionami. 
- Marco, jak ty nic nie rozumiesz...- westchnęłam. - Wszystkie są tak samo potrzebne. 
- Kobiety...- pokręcił głową i ruszyliśmy do mojego domu . 


                                                                           ***
Ja układałam swoje ubrania do walizki, a Marco robił kawę w kuchni. W pewnym momencie usłyszałam dźwięk telefonu piłkarza. Odebrał i zaczął rozmowę. Pomyślałam, że to pewnie któryś z jego przyjaciół i nie pomyliłam się. Kilka minut później wszedł do pokoju z dwoma filiżankami kawy. 
- Mam dwie wiadomości - dobrą i złą. - powiedział.- Od której zacząć? 
- Od tej dobrej. - odparłam. 
- Mario dzwonił, mówił, że nas odwiedzi. 
- O to fajnie, polubiłam go. Jest prawie tak samo głupi jak ty. - zaśmiałam się.  - A ta zła? 
- Przyjedzie razem ze swoją ukochaną...- odpowiedział, akcentując ostatnie słowo. 
- Raczej z wiedźmą Ann. - dokończyłam. - To może ja się do ciebie przeprowadzę, jak oni już wyjadą, co ty na to ? 
- Nie ma mowy. Daj, pomogę ci, a ty wypij kawę. - wziął ode mnie moje ubrania i zaczął składać je w idealną kostkę. 
- Uuu, widzę, że te ciągłe podróże jednak na coś się przydają. - powiedziałam. - Przynajmniej umiesz ładnie składać ubrania. 
- No, ale nie licz na to, że  w mojej szafie też są tak poskładane. 
- A tak właściwie, to kiedy przyjadą? - zmieniłam temat. 
- Jutro wieczorem. Mario ma kontuzję, dopiero w niedzielę ma badania, więc zostaną pewnie do soboty. Może Goetze wybierze się na nasz mecz...
- Chyba musiałby iść w kominiarce, żeby kibice go nie zatłukli. - odpowiedziałam. - Pewnie byłeś bardzo zły, gdy powiedział ci, że odchodzi...- poruszyłam temat, na który Marco prawie nigdy nie rozmawiał, zawsze odpowiadał wymijająco. 
- Tak. To był dla mnie okropny cios. Przyjaźnię się z Lewym, Kevinem, teraz jest jeszcze Auba, ale z Mario łączyła mnie wyjątkowa więź. Rozumieliśmy się bez słów, był dla mnie jak brat. 
- Mówisz tak, jakby on umarł. Przecież nadal się przyjaźnicie, rozmawiacie ze sobą, spotykacie się. 
- Spotykamy się zaledwie kilka razy do roku, a nie codziennie, jak dawniej. Rozmowa przez telefon to nie to samo. Niby się przyjaźnimy, ale bardzo mi go brakuje. Jeszcze na dodatek Lewy też odchodzi... - widziałam w jego oczach ogromny smutek. 
-Nic nie trwa wiecznie, ty też możesz kiedyś odejść z Borussii... - powiedziałam.
- Ale jeśli to zrobię, to razem z tobą. - odparł i mocno mnie przytulił. 
______________________________________________________________________________

Już niedługo rozdziały będą pojawiać się regularniej i będą ciekawsze - obiecuję! :)
Natłok pracy powoduje, że nie mam kiedy pisać, a bardzo mnie do tego ciągnie, więc oddaję to w wasze ręce. Mam nadzieję, że nie wyrzucicie komputera już na samym początku rozdziału :D
A kto dotrwa do końca, nie ma wyjścia, musi zostawić komentarz! :)