36. ,,Sam naważyłeś piwa, to teraz je wypij."

Postanowiliśmy z Marco, że poczekamy na Goetzego, aby od razu wyjaśnić całą sytuację, ale niestety, nie zjawił się. Przyjechał taksówką dopiero rano, gdy jadłam z Reusem śniadanie. 
- Cześć! Fajna ta impreza wczoraj była, co nie? -wpadł uśmiechnięty do kuchni. Nic nie odpowiedzieliśmy. - Ann śpi na górze? - zapytał. - Przyjechała wczoraj z wami, prawda?
- Nie, nie przyjechała z nami. - odpowiedziałam i upiłam łyk herbaty. - Nie ma jej tutaj.
- Nawet nie zauważyłeś jak wyszła... - powiedział Marco i spojrzał na niego surowo.
- Ale o co wam chodzi? Gdzie jest Ann? - pytał Mario.
- Nie udawaj, że cię to obchodzi. Jak mogłeś jej coś takiego zrobić?- podniósł głos blondyn. - Widziała cię z Alex. Wróciła do Monachium. - powiedział i wyszedł z kuchni, ale po chwili wrócił. - I kazała ci przekazać, że nie jesteście już razem. 
Goetze nie bardzo wiedział co ma ze sobą zrobić. Zaprzeczyć? Przecież Ann go widziała, to byłoby bez sensu. Miał tylko jedno wyjście - przyznać się i błagać ją o wybaczenie. Tylko z drugiej strony - czy na pewno chce do niej wracać? Przecież gdyby ją bezgranicznie kochał to nie poszedłby do łóżka z Alexandrą. Zdecydowanie musiał to sobie przemyśleć. Może dobrze się stało? Może w końcu uwolni się  z tego toksycznego związku, w którym pełną i apodyktyczną władzę sprawuje kobieta? Oczywiście, wiedział, że bardzo ją zranił i nie powinien tego robić, ale ona również nie była bez winy. Gdyby zmieniła swoje postępowanie wobec ludzi, oni inaczej by ją postrzegali. 
Mario usiadł przy stole i spuścił głowę. Przez chwilę było mi go nawet szkoda. Ale zaraz potem postawiłam siebie w sytuacji Ann. Nie wyobrażałam sobie, co bym zrobiła. Jednak miałam nadzieję, że Marco mi nigdy tak nie skrzywdzi. 
- I co teraz? - zapytał cicho piłkarz Bayernu. 
- To już twój problem. Sam naważyłeś piwa, to teraz je wypij. - odparłam.
- Jadę na trening. Pa! - do kuchni wpadł Marco z plecakiem, pocałował mnie i wyszedł, nie zwracając uwagi na przyjaciela. Na pewno ta sprawa wpłynie na ich relacje, ale jestem pewna, że nadal będą się przyjaźnić. Potrzebują tylko poważnej rozmowy w cztery oczy.
- Czuj się jak u siebie, ja spadam, bo umówiłam się z Anką na mieście. - powiedziałam i odeszłam od stołu. 
- Zaczekaj. - powiedział cicho, a ja spojrzałam na niego pytająco. - Myślisz, że Marco ma mnie teraz za kompletnego dupka? 
- A jak uważasz? - zapytałam retorycznie. - Zrobiłeś takie świństwo...Nikt by się po tobie tego nie spodziewał, a na pewno nie twój najlepszy przyjaciel. 
- Chyba najlepiej będzie jeśli stąd teraz wyjadę. Pójdę po rzeczy i ruszam w drogę. - skierował się na górę. - Mam jeszcze jeden problem. - zatrzymał się i spojrzał na mnie. - Chodzi o Ann. Zdałem sobie sprawę, że chyba już jej nie kocham. Gdyby było inaczej to na pewno nie zdradziłbym jej. Tak czy inaczej bardzo tego żałuję. - westchnął. 
- Mimo tego, powinieneś ją przeprosić. To, że jej nie kochasz, nie znaczy, że możesz ją ranić. - powiedziałam, a piłkarz pokiwał głową i poszedł po walizkę. Po kilkunastu minutach zszedł z bagażem, a ja w tym czasie uszykowałam się do wyjścia. Razem opuściliśmy mieszkanie. 
- Poczekasz ze mną na taksówkę? - poprosił. 
- Okej. - zgodziłam się i zapanowała między nami cisza.
- Marco ma wielkie szczęście, że cię poznał. Jesteś naprawdę świetną dziewczyną. Mam nadzieję, że wkrótce się spotkamy. Do zobaczenia! - powiedział i wsiadł do samochodu, który właśnie podjechał. 
- Cześć! - pomachałam mu, popatrzyłam jak odjeżdża i ruszyłam przed siebie. 



                                                                            ***
Wracałam ze spotkania z Anią trochę przygnębiona. Bardzo się do niej przywiązałam przez te kilka miesięcy, a teraz ona opuszcza Dortmund. Miałam z nią przyjacielskie kontakty, była mi najbliższą osobą, oczywiście poza Marco, w obcym mieście. Za dwa tygodnie definitywnie wyjeżdża. 
Zastanawiałam się czy blondyn wrócił już z treningu, gdy koło jego posesji zauważyłam siedzącą na chodniku blondynkę. Obok niej stała duża walizka. Z profilu przypominała Alexandrę, ale kiedy się zbliżyłam, dostrzegłam, że dziewczyna jest od niej dużo młodsza, na oko miała  osiemnaście lat. Otworzyłam furtkę, a ona podniosła głowę. Dopiero teraz dostrzegłam, że jest cała zapłakana. 
- Przepraszam, czy tu mieszka Marco? - zapytała słabym głosem. 
- O co chodzi? - odparłam. Nie wiedziałam kim ona jest, dlatego nie chciałam nic mówić.
- Marco mnie zna, potrzebuję pomocy, nazywam się Luiza. - podawała kolejno informacje. 
- Przepraszam, ale nie wiem czy mogę wpuścić cię do środka. Pozwól, że zadzwonię. - wyciągnęłam telefon i wybrałam numer Reusa. Odeszłam na kilka kroków, aby móc swobodnie rozmawiać. Modliłam się w duchu, żeby odebrał, bo nie chciałam zostawić dziewczyny na ulicy. Po kilku sygnałach odezwał się.
- Marco, przed domem stoi jakaś dziewczyna, mówi, że ją znasz, nazywa się Luiza. Wysoka blondynka. Mam ją wpuścić do domu?
- Luiza? Ale skąd ona wzięła się w Dortmundzie? - pytał retorycznie.- Jasne, wpuść ją, ja będę za kilkanaście minut, muszę tylko coś załatwić. - powiedział i rozłączył się. 
Zastanawiałam się, kim jest ta dziewczyna i skąd zna Reusa, ale była w takim stanie, że wolałam nie pytać. Miałam tylko nadzieję, że nie przyniesie nam żadnych problemów.