34. ,, Zaraz coś wymyślę..."

Następnego dnia, razem z Marco wstaliśmy wcześniej, aby przygotować śniadanie dla naszych gości, a  w zasadzie tylko dla Mario, bo Ann i tak prawie nic nie jadła. Gdy robiłam herbatę, zadzwonił telefon Reusa. 
- To Marcel. - powiedział i odebrał. Marcel był jego przyjacielem, ostatnio rzadko się widywali, ale miałam okazję go poznać. - Zaprasza nas dzisiaj na imprezę. Inga ma urodziny.  - przerwał na chwilę rozmowę. - Idziemy? -zapytał, a ja pokiwałam głową. Nie miałam ochoty siedzieć w domu w towarzystwie Ann, chociaż oni pewnie wybiorą się razem z nami. Poza tym chciałam w końcu poznać Ingę, dziewczynę Marcela. Po chwili w kuchni pojawili się Mario i jego dziewczyna, a Marco zakończył rozmowę i wszyscy usiedliśmy do stołu. 
- Idziecie z nami dzisiaj na imprezę. - powiedział Reus. 
- Jaką imprezę?  - zapytała Ann. 
- Do Marcela. Jego dziewczyna ma dzisiaj urodziny. Przecież nie będziecie tutaj siedzieć. 
- Ale ja,z bolącą nogą...Nie będę mógł tańczyć ani nic...Wole zostać tutaj. - zaczął marudzić Goetze. 
- To usiądziesz i będziesz siedzieć. Nie przesadzaj, Marcel na pewno się ucieszy, gdy cię zobaczy. - odparł Marco. 
-Przecież widzi mnie co kilka dni w telewizji...- zaśmiał się Mario, a blondyn rzucił mu surowe spojrzenie. 
- Oj, kochanie, chodź, poznamy Ingę, przyda nam się trochę rozrywki. Ostatnio nigdzie nie wychodziliśmy. - zwróciła się do niego Ann. 
- Właśnie, ona ma rację. - nigdy nie myślałam, że to powiem. Reus spojrzał na mnie z niedowierzaniem, a ja tylko wzruszyłam ramionami.
- Ok, niech będzie. - zgodził się Goetze.
Po zjedzonym śniadaniu, wszyscy wybraliśmy się na spacer. Niestety, Marco musiał jechać na trening, więc nie trwał on zbyt długo. 
- Ej, przecież my nie mamy prezentu dla Ingi! - przypomniało mi się w drodze powrotnej. 
- No tak, przecież wypadałoby jej coś kupić. - powiedział mój chłopak.
- Tylko co ? - zapytała Ann.
- Zaraz coś wymyślę...- odpowiedział Marco. 
- Jego znając, będzie to pewnie jakiś samochód, albo inny ,,drobiazg" - zaśmiał się Mario, podkreślając ostatnie słowo. 
- Wiecie co, to w końcu jest dziewczyna, więc pewnie wiecie lepiej ode mnie, co mogłoby się jej przydać. - zwrócił się do Ann i do mnie Reus, gdy byliśmy już pod domem. 
- Ale ja nigdy jej na oczy nie widziałam, skąd mam wiedzieć, co jej kupić? -zapytałam. 
- Na pewno razem coś wymyślicie! - pocałował mnie, a następnie wsiadł do swojego auta, machając nam na pożegnanie i pojechał na trening. 
- No to świetnie, mamy dwie godziny na kupienie czegoś sensownego. - zwróciłam się do piłkarza i jego dziewczyny. 
- Wiecie co... Noga mnie boli, więc mam propozycję. Wy jedźcie do jakiejś galerii, a ja pójdę odpocząć. Zgoda?- zapytał. Miałam ochotę uciec jak najdalej. On chyba oszalał! Mam iść z Ann na zakupy? Jak dwie przyjaciółki? Przecież ja jej nie znoszę! Z resztą ona również nie pała do mnie szczególną sympatią. 
- Niech będzie. - odparłam od niechcenia. Postanowiłam, że nie stchórzę i nie dam jej tej satysfakcji. Rzuciłam klucze od domu piłkarzowi i razem z Ann poszłyśmy do mojego samochodu. 
- Nie stać cię na nic lepszego ? Przecież chyba nieźle ci płacą w klubie...Poza tym Marco też dużo zarabia. - uśmiechnęła się szeroko. 
- Stać, ale to auto jest dla mnie idealne i nie chcę go zmieniać. - odparłam. - A jak ci się nie podoba, to mogę cię wysadzić i spotkamy się na miejscu. - spojrzałam na nią pytająco. 
- Okej, już nic nie mówię. - odparła, nie odzywając się już nic przez całą drogę. 
Po kilkunastu minutach byłyśmy na miejscu. Największa galeria w Dortmundzie. 
- To co jej kupimy? - zapytałam. - Masz jakiś pomysł? 
- Nie wiem..To musi być coś uniwersalnego, co spodobałoby się każdej kobiecie, nie wiemy co ona lubi. 
- Jakiś zegarek? Łańcuszek ? Ubrania odpadają, nie wiemy jaki ma rozmiar i co nosi.- kombinowałam.  - Może perfumy? 
- Daj spokój, to przereklamowane. - odpowiedziała, a mi zadzwonił telefon. 
- Tak, kochanie? - zwróciłam się do Marco. 
- Dzwonię z pomocą. - zaśmiał się. - Inga lubi buty. Dużo butów. Jej rozmiar to 38. - mówił szybko. 
- Skąd to wiesz? - zaczęłam się śmiać. 
-  Telefonowałem do Marcela. Podpowiedział mi, że ostatnio narzekała, że nie ma niebieskich szpilek, więc wiesz już co kupić. Przepraszam, ale muszę już kończyć, idę się przebrać. 
- Dzięki, pa. - powiedziałam i rozłączyłam się. 
- I co ? - zapytała moja towarzyszka. 
- Mamy kupić niebieskie szpilki. Chodź, nie ma czasu. 
W końcu trafiłyśmy na te idealne, które podobały się i mi, i Ann. Przy okazji kupiłyśmy oczywiście również kilka rzeczy sobie i zadowolone wróciłyśmy do Goetzego. Podczas naszej przeprawy po sklepach, tak naprawdę uświadomiłam sobie, że nie Ann wcale nie jest taka zła, jak mi się wcześniej wydawało. 
 ________________________________________
Brawo Borussia!! :)
Wesołych świąt kochane ! ;*