33. ,,Jeszcze się pozabijacie."

Wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy zostały przewiezione do domu Marco. Cieszyłam się, że będę mogła spędzać dużo więcej czasu, aczkolwiek nie czułam się w nowym miejscu jak u siebie. Oczywiście, dom robił na mnie ogromne wrażenie i bardzo mi się podobał, jednak nie potrafiłam czuć się w nim w pełni swobodnie. Dziś wieczorem ma przyjechać Mario z Ann, więc postanowiliśmy z Reusem upiec jakieś ciasto. Padło na Cappuccino. Ja zajęłam się jego przygotowywaniem, a Marco poszedł do sklepu po wino. Niestety, nie mogłam znaleźć żadnych produktów w kuchni, mimo że piłkarz powiedział mi przed wyjściem, gdzie co się znajduje. Usiadłam zrezygnowana przy stole i czekałam na jego powrót. 
- Już jestem! Coś się stało? - powiedział, widząc moją smutną minę. 
- Nie, czekam na ciebie. - uśmiechnęłam się. - Miałam piec ciasto, ale nic nie mogę znaleźć...
- I dlatego jesteś taka przygnębiona? - zaśmiał się. 
- Marco, nie o to chodzi. Po prostu czuję się tutaj jak gość, nie potrafię grzebać ci w szafkach, źle się z tym czuję...
- Oj, ty głuptasie! Przecież powtarzam ci to już setny raz, to jest teraz również twój dom. Poza tym, jesteś tutaj dopiero pierwszy dzień, więc z czasem się przyzwyczaisz. Chodź, zrobimy to ciasto. - złapał mnie za rękę. 
- Chyba raczej ja zrobię. - powiedziałam cicho, śmiejąc się. 
Kiedy ciasto było już w piekarniku, usiedliśmy w salonie ze szklankami soku w rękach. Oparłam głowę o ramię Marco, a on mnie objął. Siedzieliśmy tak przez kilkanaście minut milcząc. Czułam, że moje życie diametralnie się zmieniło. W końcu byłam szczęśliwa. Przypomniałam sobie nasze pierwsze spotkanie - w domu Lewandowskich. Później randka we Florianie. Na samo wspomnienie o tym, uśmiechnęłam się. 
- Co ci tak wesoło? - zapytał blondyn.
- Pamiętasz, kiedy mnie pierwszy raz pocałowałeś? - odpowiedziałam pytaniem.
- Oczywiście. - zaśmiał się. - Pod twoim domem...
- Brawo. A gdzie pierwszy raz... - przerwał mi głośnym śmiechem. 
- U ciebie. - odpowiedział szybko, a ja spojrzałam na niego pytająco. 
- Chodziło mi o pierwszą randkę, a nie o to zboczeńcu! - zaśmiałam się i pokręciłam głową, wychodząc z objęć Marco. - Idę sprawdzić, czy ciasto się już upiekło. 
- Okej. 
Po kilkunastu minutach usłyszeliśmy dźwięk dzwonka. 
- Kochanie, otworzysz? - usłyszałam z łazienki.
- Jasne. - oparłam i poszłam do drzwi. 
Przywitałam się serdecznie z Mario i rzuciłam ironiczne spojrzenie Ann, która zdejmowała swój płaszcz. Chwilę później pojawił się Reus. 
- Marco, widzę, że nadal jesteś z tą...dziennikarką. - powiedziała z uśmiechem.
- Może wejdziecie do środka? - piłkarz zignorował zagrywkę Ann. - Siadajcie. - wskazał na kanapę w salonie. Kilkanaście minut później przyniosłam każdemu ciasto, a Marco wino. 
- Opowiadaj co tak słychać w FC Hollywood. - zaśmiałam się do Mario. 
- Jest fajnie...Każdy jest taki sympatyczny i miły...
- Ale brakuje ci twojego ukochanego Marco. - dokończył za niego szczerzący się Reus. 
- Dokładnie, dlatego tutaj jestem. - odpowiedział. - A ty, Madziu, przeprowadziłaś się już tutaj? - zwrócił się do mnie. 
- Tak... Dzisiaj. 
- No, Marco, dobrze robisz, w końcu nie będziesz musiał prać, sprzątać gotować...Świetny interes! - odezwała się Ann. Marco dosłownie zabijał ją wzrokiem, a Mario spuścił głowę. Ja szeroko się uśmiechnęłam, bo przywykłam do jej odzywek i nic sobie  z  nich nie robiłam. 
- Wiesz, może ty postrzegasz miłość w kategoriach sprzątania, gotowania, prasowania, prania i tak dalej, ale dla mnie to coś więcej. - odpowiedziałam spokojnie, co chyba zdziwiło obu piłkarzy, a najbardziej Ann, która liczyła, że mnie wkurzy. Nic z tego panno Broemmel!
- Pyszne to ciasto! - zmienił temat Goetze. - A ty nie jesz, skarbie? - zapytał swojej dziewczyny. 
- Mam ci przypominać, że jestem modelką? Muszę dbać o figurę, więc nie jem takich rzeczy. Z resztą, doskonale o tym wiesz. Poza tym jestem zmęczona podróżą, chciałabym wziąć prysznic i iść spać.  - odpowiedziała. 
- Zaprowadzę cię na górę. - powiedziałam. 
- Siedź, ja to zrobię. - wstał Marco. - Jeszcze się pozabijacie. - dodał po cichu i wziął od Ann walizkę. 
Kiedy Reus wrócił, zapytałam :
- Ona jest taka zawsze? 
- Nie, po prostu, chyba nie bardzo cię lubi... - odpowiedział, pijąc kolejny kieliszek wina. - Bardzo ją kocham, mimo tego jaka jest...
- Bóg ci to kiedyś na prawdę wynagrodzi... - odpowiedział Marco. - Oby nie w dzieciach, bo byś pieluch nie nadążał zmieniać. 
- Bądźmy dobrej myśli i wierzmy, że Ann się po prostu kiedyś zmieni! - westchnęłam. 
- Co jak co, ale w takie cuda to nie wierzę. - zaśmiał się Reus. 
- Oj, dajcie już spokój. - bronił jej Mario, więc skończyliśmy temat. - Też już pójdę, w końcu jechaliśmy prawie cały dzień. Dobranoc.
- Dobranoc. - odpowiedzieliśmy równo. 
Posprzątałam wszystkie naczynia i razem z Marco, zanieśliśmy je do kuchni. Uznaliśmy, że jutro wrzucimy je do zmywarki, aby dzisiaj nie robić już zbędnego zamieszania. 
______________________________________________________
Borussia - Bayern 3-0 ! Brawooooo ! :)