32. ,,Mam dwie wiadomości - dobrą i złą."

Po kilku dniach wyszłam ze szpitala. Cała potłuczona, na plecach miałam ranę, po uderzeniu o stolik. Chciałam zapomnieć o tym całym zdarzeniu, kiedy ktoś próbował do tego wracać, zawsze unikałam rozmowy. Niestety, za każdym razem, kiedy np. wychodziłam spod prysznica i spoglądałam w lustro, wszystko wracało. Każdy siniak przypominał mi te okropne chwile. Marvin zeznał w sądzie przeciwko Marco. Oskarżył go o pobicie. Na początku chciałam się z nim skontaktować, a nawet poprosić, żeby tego nie robił, ale Reus skutecznie odwiódł mnie od tego pomysłu. Wszystko sobie przemyślałam, spędzając długie godziny w szpitalnym łóżku i doszłam do wniosku, że to rzeczywiście mogłoby tylko pogorszyć sprawę. Za kilka tygodni odbędzie się rozprawa, a do tego czasu Alan, prawnik Marco, będzie szukał sposobu, jak wybronić swojego klienta. 
Do pracy wracam w poniedziałek, więc mam jeszcze kilka dni wolnego. Oczywiście, nie mam zamiaru siedzieć w domu, więc zrobiłam zakupy, a potem spotkałam się z Anką i Tugbą, w domu tej pierwszej. 
- Jak się czujesz? - spytała żona Lewego, gdy już usiadłyśmy w salonie, popijając jakąś japońską herbatę. 
- Dobrze, w końcu nic takiego mi się nie stało. - wysiliłam się na lekki uśmiech. 
- Pewnie to było dla ciebie straszne... - powiedziała cicho Tugba. 
- Tak, ale nie rozmawiajmy już o tym. W końcu są też plusy tej całej sytuacji. A tak właściwie jeden plus - Marco. - odpowiedziałam. 
- Przeprowadzasz się do niego ? - zapytała Ania. - Bo coś żalił się Robertowi, że chyba go nie kochasz, bo nie chcesz się zgodzić. - zachichotała.  
- Po prostu nie wiem, mam mieszane uczucia...A co wy o tym sądzicie? 
- Wiesz, zawsze możesz wrócić do siebie, ale nie wydaje mi się, żeby była taka konieczność. - mówiła Tugba. - Przecież w końcu jesteście razem, to powinniście też razem mieszkać. Ja bym się nie zastanawiała, tylko pakowała walizki. 
- Jestem tego samego zdania. - powiedziała Anka. 
- Aha, dziękuję miła sąsiadko, chcesz się mnie pozbyć? - zapytałam ironicznie z uśmiechem . 
- Nie, to nie tak, po prostu chcę, żebyś była szczęśliwa. - zaśmiała się, na co ja pokiwałam głową. 
Po kilkunastu minutach do domu wpadł Lewandowski i Marco. 
- Wiedziałem, że tu jesteś! - powiedział blondyn i podszedł mnie przytulić. 
- Madzia ma ci chyba coś ważnego do powiedzenia...- powiedziała do Marco Tugba, a on spojrzał na mnie pytająco. 
- O co chodzi? - zapytał. 
- To wy sobie nie przeszkadzajcie, ja idę dać Lewemu obiad. - przerwała nam Anka, łapiąc swojego męża za rękę i ciągnąc do kuchni. 
- Nie, to my pójdziemy. Musimy pogadać w cztery oczy. - powiedziałam, co chyba trochę zaniepokoiło Reusa. Pożegnaliśmy się i poszliśmy na spacer. 
-To co takiego masz mi do powiedzenia? - zapytał. 
- Chodzi o twoją propozycję...Przemyślałam wszystko i zgadzam się. - powiedziałam z uśmiechem, a piłkarz mocno mnie przytulił. 
- Tak się cieszę! Nie masz pojęcia jak bardzo chciałem, żebyś się zgodziła! To kiedy się przeprowadzisz? 
- Może załatwimy to zanim wrócę do pracy? Dzisiaj środa, mamy pięć dni. - szybko policzyłam. 
- Okej, ale ty pod żadnym pozorem nic nie dźwigasz, zrozumiałaś? 
- Tak, mamo . - odpowiedziałam i zaczęłam się śmiać z jego bezradnej miny. - Wiesz, to nie będzie takie łatwe, ja mam tam masę rzeczy. 
- To weź tylko te najpotrzebniejsze. - wzruszył ramionami. 
- Marco, jak ty nic nie rozumiesz...- westchnęłam. - Wszystkie są tak samo potrzebne. 
- Kobiety...- pokręcił głową i ruszyliśmy do mojego domu . 


                                                                           ***
Ja układałam swoje ubrania do walizki, a Marco robił kawę w kuchni. W pewnym momencie usłyszałam dźwięk telefonu piłkarza. Odebrał i zaczął rozmowę. Pomyślałam, że to pewnie któryś z jego przyjaciół i nie pomyliłam się. Kilka minut później wszedł do pokoju z dwoma filiżankami kawy. 
- Mam dwie wiadomości - dobrą i złą. - powiedział.- Od której zacząć? 
- Od tej dobrej. - odparłam. 
- Mario dzwonił, mówił, że nas odwiedzi. 
- O to fajnie, polubiłam go. Jest prawie tak samo głupi jak ty. - zaśmiałam się.  - A ta zła? 
- Przyjedzie razem ze swoją ukochaną...- odpowiedział, akcentując ostatnie słowo. 
- Raczej z wiedźmą Ann. - dokończyłam. - To może ja się do ciebie przeprowadzę, jak oni już wyjadą, co ty na to ? 
- Nie ma mowy. Daj, pomogę ci, a ty wypij kawę. - wziął ode mnie moje ubrania i zaczął składać je w idealną kostkę. 
- Uuu, widzę, że te ciągłe podróże jednak na coś się przydają. - powiedziałam. - Przynajmniej umiesz ładnie składać ubrania. 
- No, ale nie licz na to, że  w mojej szafie też są tak poskładane. 
- A tak właściwie, to kiedy przyjadą? - zmieniłam temat. 
- Jutro wieczorem. Mario ma kontuzję, dopiero w niedzielę ma badania, więc zostaną pewnie do soboty. Może Goetze wybierze się na nasz mecz...
- Chyba musiałby iść w kominiarce, żeby kibice go nie zatłukli. - odpowiedziałam. - Pewnie byłeś bardzo zły, gdy powiedział ci, że odchodzi...- poruszyłam temat, na który Marco prawie nigdy nie rozmawiał, zawsze odpowiadał wymijająco. 
- Tak. To był dla mnie okropny cios. Przyjaźnię się z Lewym, Kevinem, teraz jest jeszcze Auba, ale z Mario łączyła mnie wyjątkowa więź. Rozumieliśmy się bez słów, był dla mnie jak brat. 
- Mówisz tak, jakby on umarł. Przecież nadal się przyjaźnicie, rozmawiacie ze sobą, spotykacie się. 
- Spotykamy się zaledwie kilka razy do roku, a nie codziennie, jak dawniej. Rozmowa przez telefon to nie to samo. Niby się przyjaźnimy, ale bardzo mi go brakuje. Jeszcze na dodatek Lewy też odchodzi... - widziałam w jego oczach ogromny smutek. 
-Nic nie trwa wiecznie, ty też możesz kiedyś odejść z Borussii... - powiedziałam.
- Ale jeśli to zrobię, to razem z tobą. - odparł i mocno mnie przytulił. 
______________________________________________________________________________

Już niedługo rozdziały będą pojawiać się regularniej i będą ciekawsze - obiecuję! :)
Natłok pracy powoduje, że nie mam kiedy pisać, a bardzo mnie do tego ciągnie, więc oddaję to w wasze ręce. Mam nadzieję, że nie wyrzucicie komputera już na samym początku rozdziału :D
A kto dotrwa do końca, nie ma wyjścia, musi zostawić komentarz! :)