21. ,,Nie udawaj, że Cię to obchodzi. "

Szybkim krokiem przemierzałam ulice Dortmundu. Było ciemno, zimno, jak na styczeń przystało, a do tego mżyło. Z moich oczu płynęły gęste łzy, które znacznie utrudniały mi widoczność. Nie zwracałam wtedy uwagi na to, że mam na sobie krótką sukienkę i prawie gołe nogi, odziane jedynie w cienkie rajstopy, przez które ziębiło mnie powietrze. Kiedy w końcu dotarłam do domu, zrzuciłam wszystkie przemoknięte części garderoby i zrobiłam sobie gorącą kąpiel. Po wyjściu z łazienki wypiłam herbatę i położyłam się do łóżka. Nie mogłam zasnąć. Moją głowę zaprzątał nie kto inny jak Marco. Miałam wątpliwości co do naszego związku, zastanawiałam się czy on w ogóle nadal istnieje. Nie wiedziałam, czy dobrze zrobiłam zgadzając się na pracę w Borussii. Moje przemyślenia kilka razy przerywało połączenie od Reusa, które za każdym razem odrzucałam. Postanowiłam dać nam czas, odpocząć od tego wszystkiego. Pomyślałam, że zrobię niespodziankę mojemu bratu, który przebywa tymczasowo w Berlinie i wpadnę do niego na weekend. Tak naprawdę był on jedyną osobą, której mogłam się wyżalić. Uznałam, że pojadę pociągiem, więc sprawdziłam godziny odjazdów. 

                                                                                               ***
Wstałam, kiedy na dworze panowała jeszcze zupełna ciemność. Za pół godziny miałam pociąg do Berlina. Spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy, zrobiłam kanapki na drogę i wyjechałam z domu na dworzec. 
Po kilkudziesięciu minutach byłam w drodze do Maćka. Przeglądałam sms-y, które przysłał mi Marco. Kiedy je czytałam, w kącikach oczu zaczęły zbierać mi się łzy. Postanowiłam sobie, że na dzisiaj i jutro zapominam o tej sprawie i w pełni się relaksuję. Choć nie będzie to łatwe, bo każdą myśl poświęcam piłkarzowi. Gdy byłam już w połowie drogi napisałam do brata, że go odwiedzę. Schowałam telefon do torebki, lecz zaraz musiałam go wyjąć, ponieważ dzwonił. Pomyślałam, że to Maciek, którego zaskoczyłam wiadomością. Spoglądając na ekran ujrzałam jednak zdjęcie uśmiechniętego blondyna, które zrobiłam po naszej wspólnej nocy. Nie odebrałam. Poczekałam, aż skończy dzwonić i wyłączyłam telefon. 
Kiedy byłam na miejscu, włączyłam go z powrotem dzwoniąc do Maćka z prośbą o jego adres.
- Cześć siostra! A co się stało, że tak nagle do mnie przyjeżdżasz, co ? - zapytał.
- A musi się coś stać, żebym mogła Cię odwiedzić?
- Nie, ale nigdy tego nie robiłaś...
- Dasz mi ten adres ? - zaczęłam się niecierpliwić.
- A może po prostu przyjadę po Ciebie? - zaproponował.
- Nie trzeba. Kiedyś wspominałeś, że to niedaleko dworca, a ja chętnie rozprostuję nogi. 
- Jak wolisz. Wrangelstrasse 15, najpierw skręć w Rolandufer, potem druga ulica w lewo, prosto do końca i jeszcze raz w lewo. 
-Okej, pa. - powiedziałam i rozłączyłam się. 

Po kilkunastu minutach i kilku ślepych uliczkach, w końcu znalazłam dom, w którym przebywał Maciek. Mieszkał u kolegi, który wyjechać do Szwajcarii, gdzie prowadzi firmę. Maciej również pracował w firmie, był pewnego rodzaju wysłannikiem, który jeździ po Europie i szuka korzystnych inwestycji. Czasem zazdrościłam mu tej pracy, ponieważ zwiedzał dużo ciekawych miejsc, a do tego zarabiał całkiem duże pieniądze. 
Zadzwoniłam do furtki. Po chwili z dużego, zadbanego domu wyszedł mój brat. Przywitaliśmy się uściskiem i weszliśmy do domu, który w środku prezentował się równie pięknie jak na zewnątrz. 
- Napijesz się czegoś? - zaproponował, kiedy usiedliśmy w salonie.
- Nie, dzięki. A co ty taki przygnębiony, coś się stało? - zauważyłam, że nie jest taki radosny i pełen życia jak zawsze.
- Nic takiego, lepiej powiedz co u Ciebie. - odpowiedział wymijająco.
- Zmieniłam pracę. - odparłam krótko.
- Jak to ? Dlaczego ?
- Marvin...no wiesz ten kamerzysta, nie dawał mi spokoju. 
- I przez niego jesteś teraz bez pracy? - oburzył się.
- Przecież powiedziałam, że zmieniłam pracę, a nie że jestem bezrobotna. 
- To gdzie teraz pracujesz?
- W Borussii. - odparłam z uśmiechem. Widząc jego zdziwienie dodałam - Jako rzecznik prasowy.
- Żartujesz! 
- Nie. Tak naprawdę, zaczynam dopiero od poniedziałku.
- No to nieźle mnie zaskoczyłaś. Ja we wtorek wracam do Polski. A jak tam między Tobą i tym piłkarzem? - zapytał, na co ja spuściłam głowę.
- Nijak. - odpowiedziałam krótko. 
- No to tak jak u mnie. - rzuciłam mu pytające spojrzenie. - Pamiętasz Angelikę ? Tę dziewczynę, z którą widzieliśmy się w święta w sklepie? - pokiwałam głową, przypominając sobie wysoką brunetkę. - Byliśmy razem i było bardzo fajnie, dopóki nie nakryłem jej w łóżku z jej rzekomym kolegą. Spotykała się z nim wcześniej, a mi mówiła, że jego siostra jest narkomanką i on potrzebuje jej wsparcia. - od razu pomyślałam o sytuacji z Marco, ale postanowiłam nie mówić o tym Maćkowi, który zaproponował spacer po Berlinie. 

                                                                                        ***
Weekend zleciał bardzo szybo i już w poniedziałek przed ósmą byłam w drodze do pracy. Gdy wysiadłam z samochodu i skierowałam się w stronę budynku usłyszałam jak ktoś woła moje imię. Odwróciłam się i ujrzałam Reusa. Przyspieszyłam lecz zdążył mnie dogonić. 
- Magda co się z Tobą działo ?! Nie odbierałaś telefonu, nie było Cię w domu, nie mogłem się Tobą skontaktować! Martwiłem się. Gdzie byłaś?
- Nie udawaj, że Cię to obchodzi. 
- Nie udaję, Magda jesteś moją dziewczyną, kocham Cię! - podniósł głos.
- Uspokój się. A co do tego czy jestem Twoją dziewczyną, to głęboko bym się zastanowiła. Nie mam teraz czasu, cześć. - odwróciłam się i poszłam do swojego pokoju. Nie był zbyt dużych rozmiarów, ale nie przeszkadzało mi to. 
Zajęłam się wypełnianiem papierów, kiedy zapukał Tim. 
- Dzień dobry Magda. Słuchaj, jutro jest konferencja, na której musisz wystąpić. Mam jeszcze prośbę. Zanieś to Michaelowi, widziałem jak rozmawia z Kloppem na boisku. - położył mi na biurku plik papierów. Michael zajmował się sprawami finansowymi klubu. Kiedy Tim wyszedł, dopiłam herbatę i poszłam zanieść dokumenty. Gdy wyszłam na boisko, przeszyło mnie zimne powietrze. Pomachałam Lewandowskiemu, który właśnie się rozgrzewał i dokuczał Sahinowi. Spojrzałam również na Marco, który stał z boku i bez zaangażowanie wykonywał rozgrzewkę. Przekazałam dokumenty Michaelowi i wróciłam do pokoju. 
Kiedy piłkarze skończyli trening, Reus przyszedł do mnie porozmawiać. W sumie mogłam się spodziewać, że pracując tutaj będę skazana na jego obecność. 
- Madzia, musimy sobie to wszystko wyjaśnić. Nie może być tak, że przez jakąś błahostkę będziemy się od siebie oddalać. - powiedział siadając na krześle. 
- Mhmm, a jak tam Alexandra? - odpowiedziałam złośliwie. Marco przewrócił oczami i pokiwał głową. 
- W porządku, jest coraz lepiej. - uśmiechnęłam się, uświadamiając sobie, że miałam rację z tym, że Alexandra coś knuje. Kilka dni temu była umierająca, a teraz nagle dzięki cudownemu uzdrowieniu ( albo obecności Reusa) czuje się coraz lepiej. 
- No to świetnie! - skwitowałam. 
- Magda, przestań. - westchnął.
- Posłuchaj, nie mam zamiaru dzielić się chłopakiem z inną dziewczyną, więc jeśli chcesz, żeby było tak jak dawniej to po prostu nie spotykaj się z nią. Albo ona, albo ja. 
- Madzia, nie zachowuj się jak dziecko. Alex to moja przyjaciółka. Nie będę wybierać między kobietą którą kocham, a dobrą koleżanką, bo nie widzę powodu, dla którego miałbym to robić. 
- A ja widzę. Tym bardziej, że mam co do niej dziwne przeczucie. Więc albo przestaniesz się z nią spotykać, albo skończmy to, co było między nami. 
- Nie. Nie urwę z nią kontaktu, tylko dlatego, że sobie coś wymyśliłaś. Alex znam od dziecka i jest dla mnie jak trzecia siostra, a do tego potrzebuje mojej pomocy. Proszę, przemyśl to sobie jeszcze raz. Pa. - powiedział i wyszedł. 
Prawdę mówiąc nie liczyłam na to, że się zgodzi. Wiedziałam, że ta cała Alexandra jest dla niego bardzo ważna. Ale czy ważniejsza ode mnie?

____________________________________________________
Rozdział kończyłam podczas meczu Polska - Szwecja, więc mogą być jakieś pomyłki, za które z góry przepraszam  :) 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ !!