28. ,,Czyżby to Marco nie pozwolił ci spać?"

Odetchnęłam z ulgą, kiedy wysiadłam z samolotu. Wiedziałam jednak, że już za kilka dni czeka mnie lot powrotny. Nie byłam zachwycona z tego powodu, aczkolwiek chciałam już wrócić do Dortmundu, bo nie podobała mi się wizja spędzania czasu z Reusem, co było nieuniknione, przebywając w jednym hotelu. Oczywiście, mogłam zaszyć się w pokoju, ale wtedy byłoby jeszcze gorzej. Podczas kolacji starałam się zająć miejsce jak najdalej od Marco, aczkolwiek trochę się na nią spóźniłam i musiałam siedzieć prawie na przeciwko niego. Cały czas czułam na sobie jego spojrzenie. Szybko zjadłam i opuściłam pomieszczenie. Wróciłam do swojego pokoju i poszłam pod prysznic. Kiedy wyszłam z łazienki, zauważyłam, że ktoś siedzi tyłem na moim łóżku. 
- Kto ci pozwolił tutaj wejść? - prawie krzyknęłam, widząc Marco. 
- Sam wszedłem, pukałem, ale nie otwierałaś. Magda, musimy pogadać. Na spokojnie, bez nerwów, wszystko ci wytłumaczę. - mówił spokojnym, ale stanowczym tonem. 
- Nie licz, że po tym rzucę ci się w ramiona i będzie tak jak dawniej. - odpowiedziałam, siadając na drugim brzegu łóżka. 
- Kochanie, ale ja nic nie zrobiłem. Nie okłamałem cię, nawet nie potrafiłbym tego zrobić. 
- Przestań. - parsknęłam. - Najpierw ta cała sytuacja z Alexandrą, teraz z Manchesterem. Uważasz, że jesteś wobec mnie w porządku? - zapytałam z ironią. 
- Z Alex nic mnie nie łączy, powtarzałem ci to już wiele razy. 
- A jakie masz wytłumaczenie, jeśli chodzi o twój nowy klub?
- Moim klubem jest Borussia i tak zostanie, nigdzie nie odchodzę. - odpowiedział. - Rozważałem przejście do United, ale nie brałem tego na poważnie. 
- Nie brałeś na poważnie?! Jakoś Tim i cały zarząd o tym wiedzieli. Nie informowałbyś klubu o swoich zamiarach, gdybyś nie brał ich na poważnie.  I o dziwo, Alexandra też o tym wiedziała! - zaczęłam krzyczeć. 
- Alexandra wiedziała od Mel. Z kolei Mel coś po prostu wspomniałem, że mam ofertę i tyle. Jak zwykle dorobiła swoją wersję i powiedziała Alex. 
- A dlaczego mi nie wspomniałeś, że ,,masz ofertę"? - zaakcentowałam ostatnie dwa słowa. 
- Madzia, mamy chyba wiele innych wspólnych tematów do rozmowy, nie uznałem tego za wystarczająco ważne. 
- Ty w ogóle nie uznajesz mnie za wystarczająco ważną. A teraz przepraszam, ale jestem zmęczona, wyjdź. 
- Ale, Magda...
- Wyjdź! - przerwałam mu. 
Kiedy zasnęłam, obudził mnie dzwonek telefonu. Telefonował nie kto inny jak Marvin. 
- Halo ?! - odebrałam.
- Madzia, jak miło słyszeć twój głos. - odpowiedział. 
- Ile razy mam ci powtarzać, żebyś zostawił mnie w spokoju?! Czego ty w ogóle ode mnie chcesz? - podniosłam głos.
- Dobrze wiesz czego chcę. Chcę ciebie. 
- Jesteś chory, jeszcze jeden telefon i idę na policję! - zagroziłam mu.
- Myślisz, że się boję? Nic mi nie zrobią, bo ja nie czynię nic złego...- odpowiedział spokojnym głosem.
- Jeszcze zobaczymy. - powiedziałam pewna siebie i rozłączyłam się.
Tak na prawdę nie miałam pojęcia co z tym zrobić. Zaczynałam się bać, nie wiedziałam do czego jest zdolny Marvin. Do pewnego momentu, był normalny, sprawiał wrażenie człowieka ułożonego, rozsądnego. Jak widać pozory mylą. Wiedziałam, że zgłoszenie tej sprawy na policję nic nie da. Musiałam poradzić sobie z tym sama, tylko jak skoro ani prośby ani groźby do niego nie docierają? Tej nocy ciężko było mi zasnąć. Nurtowała mnie też sprawa z Marco. Może to co on mówi to prawda, a ja sobie coś umyśliłam i nie chcę mu wierzyć? A co jeśli to wszystko kłamstwa, a ja po raz kolejny dam się zranić? Od pewnego czasu moje życie stało się pełne niewyjaśnionych sytuacji, dylematów, pytań bez odpowiedzi. Byłam rozdarta, nie wiedziałam jak mam postępować. Kiedyś działałam impulsywnie i spontanicznie, ale od kiedy zaczęłam pracować w telewizji, każdą swoją decyzję kilkukrotnie obmyślałam.  Postanowiłam, że dam sobie trochę czasu. Sobie i Marco. Oboje musimy to wszystko głęboko przemyśleć. Oczywiście, nadal go kochałam, ale nie wiem czy potrafiłabym, w tym momencie, w pełni zaangażować się w związek, mieć pełne zaufanie, żyć bez żadnych obaw.  
Następnego dnia, zaspana i z bólem głowy poszłam na śniadanie. W hotelowej restauracji zbierali się piłkarze i trenerzy. Zajęłam miejsce obok Kuby. 
- Dzień dobry! A co ty taka niewyspana? -zapytał radośnie. 
- A, daj spokój. - oparłam.
- Czyżby to Marco nie pozwolił ci spać? - zaśmiał się.
- Przestań Kuba, dobrze wiesz jak jest między nami. - dobrze kolegował się z Marco, poza tym Borussia jest jak jedna wielka rodzina, każdy wszystko wie...
- No coś słyszałem, a taka z was fajna para...
- Była. - dokończyłam za niego.
- E, tam. Na pewno się jakoś dogadacie. - powiedział pokrzepiająco. 
- Dobra, nieważne. Lepiej powiedz jak się czujesz przed meczem ? 
- Świetnie, jak zawsze. - zaśmiał się. - A tak na serio to trochę boli mnie prawe ramię, ale do wieczora będzie w porządku. 
- No, mam nadzieję. 
Po śniadaniu wszyscy ruszyliśmy na stadion, który prezentował się bardzo okazale, jednak porównywanie go ze stadionem Borussii nie miało sensu, ponieważ ten dortmundzki przewyższał go w każdym elemencie. Piłkarze poszli do szatni, w celu przebrania się, a ja zajęłam miejsce obok trenera wypytując go o wszystkie informacje, które będą potrzebne mi na konferencji prasowej.