29. ,, Pomocy! "

Mecz zakończył się zwycięstwem Borussii. Jesteśmy w dogodnej sytuacji przed rewanżem, który odbędzie się na stadionie w Dortmundzie. Niestety, tuż przed meczem, Lewandowski doznał kontuzji, która wyklucza go z gry na prawie tydzień. Jednak i bez niego klub pokazał klasę i strzelił aż cztery gole Zenitowi. Nocą wróciliśmy do Dortmundu, dziś mam dzień wolnego, który postanowiłam przeznaczyć na zakupy. Około jedenastej ruszyłam pieszo do centrum, w celu kupienia butów i spodni. Po drodze odebrałam telefon. 
- Hej mamo. - powiedziałam wesoło. 
- Cześć! A co ty taka radosna, ostatnio jak do ciebie dzwoniłaś to raczej nie tryskałaś energią. - no tak, nawet przez telefon potrafiła wyczuć jaki mam humor. 
- A tak po prostu...Nic nie poprawia kobiecie humoru, jak dobre zakupy!
- No, to możesz od razu poszukać sobie jakieś ładnej sukienki. - odpowiedziała tajemniczo. 
- A co, mamy jakieś wesele? - zaśmiałam się. 
- No...zgaduj dalej. 
- Maciek się żeni! - wypaliłam i zaczęłam się głośno śmiać, wyobrażając sobie mojego brata przed ołtarzem.
- Ty to masz pomysły. Kaja urodziła córeczkę, chodzą plotki, że masz być chrzestną . - Kaja była moją siostrą cioteczną, starszą o trzy lata, rok temu wyszła za Marcina. W dzieciństwie zawsze razem spędzałyśmy czas, mieszkała niedaleko naszego domu. Kiedy wyjechałam, nasze kontakty ograniczyły się do wysyłania sobie życzeń  na święta, urodziny czy imieniny. Oczywiście, będąc w Boże Narodzenie zamieniłam z nią kilka zdań, była w szóstym miesiącu ciąży. Informacja od mamy bardzo mnie zaskoczyła, nie spodziewałabym się takiej informacji. 
- To pewne?
- Rozmawiałam z Alicją, wygadała się. - Alicja to siostra mojej mamy, największa plotkara w rodzinie, zupełne przeciwieństwo mojej rodzicielki. - Nie cieszysz się? Śliczna dziewczynka! 
- Cieszę, tylko... Mamo sama wiem jak to jest mieć chrzestną za granicą...Nie zawsze będę mogła być z prezentem w dniu dziecka czy urodzin, a dziecku będzie przykro. 
- Wiem, ale z drugiej strony to taka przyjemność! Zawsze możesz odmówić, ale raczej Kai ani Marcinowi nie będzie przyjemnie. To ich decyzja, na pewno sobie to przemyśleli. 
- Wiesz mamo, muszę kończyć wchodzę właśnie do sklepu. 
- To trzymaj się i przemyśl tę sprawę z Kają. Ona pewnie wkrótce do ciebie zatelefonuje. Pa! - powiedziała i rozłączyła się. 
Po prawie dwóch godzinach z zakupami wróciłam do domu. Zrobiłam sobie herbatę i usiadłam przy stole czytając gazetę. W pewnej chwili ktoś zadzwonił do drzwi. Pomyślałam, że to Anka, którą się umówiłam na pogaduchy. Tylko, że miała przyjść dopiero wieczorem... Kiedy otworzyłam, ujrzałam Marvina z podstępnym wyrazem twarzy. Próbowałam zamknąć drzwi, ale niestety on był silniejszy. Wepchnął mnie do środka i zatrzasnął drzwi. 
- Nie chciałaś się ze mną spotkać to sam do ciebie przyszedłem. - powiedział cicho, powoli się do mnie zbliżając. 
- Czego chcesz? - moje serce zaczynało bić coraz szybciej. 
- A co, boisz się? - zaśmiał się. Próbowałam go wyminąć i uciec, ale złapał mnie za rękę i przycisnął do ściany. 
- Puść mnie! - krzyknęłam. - Odejdź! - próbowałam się uwolnić, ale on nie zwracał na to uwagi i zaczął mnie całować po szyi, a następnie rozpinać moją koszulę. Zaczęłam go kopać i choć na chwilę się uwolniłam. Niestety, nie zdążyłam uciec. Złapał mnie za włosy i popchnął na stół. Dotarł do mnie przeszywający ból. Poczułam jak ciepła krew spływa po moich plecach. Uderzył mnie w twarz. Leżałam na podłodze i płakałam. 
- Wstawaj! - krzyknął, ale ja nie zareagowałam.- Słyszysz co mówię?! - nie miałam zamiaru wykonać jego polecenia. Znowu szarpał mnie za włosy, co zmusiło mnie do wstania. Ledwo trzymałam się na nogach. Rozdarł moją koszulę i popchnął mnie na łóżko. Próbowałam sięgnąć telefon, ale zauważył to i uprzedził mnie, rzucając nim o ziemię. 
- Pomocy! - krzyczałam najgłośniej jak potrafiłam, jednak za każdym razem,kiedy się odezwałam dostawałam cios w twarz. Resztkami sił wydostałam się spod niego i ruszyłam w stronę drzwi. Na nieszczęście, Marvin miał dobry refleks i złapał mnie za nogę w ten sposób, że uderzyłam ramieniem w szklany stolik . Moja rozdarta koszula była cała we krwi,nie miałam szans w pojedynku z nim. 
- Ratunku! - krzyczałam nieustająco. 
 - I tak nikt cię tu nie usłyszy...