27. ,,No bo chodzi o Marco..."

Minęło kilka dni, wróciłam do swojego, już ciepłego, domu. W pracy Marco nie dawał mi spokoju, cały czas prosił mnie o rozmowę, ale ja niestety nie potrafiłam zdobyć się na odwagę i porozmawiać z nim w cztery oczy. Bałam się, że dam się łatwo przeprosić i wszystko mu odpuszczę. Nie chciałam tego. Nie mogłam dopuścić, żeby po raz kolejny mnie okłamał. Oczywiście dowiedział się o co mi chodzi. Próbował tłumaczyć mi, że to pomyłka, nieporozumienie, zbieg okoliczności, ale ja nie chciałam tego słuchać. Nie wierzyłam mu. Do tego pojawił się problem z Marvinem. Nie daje mi spokoju, wydzwania, chce się spotkać. Kilka dni temu zadzwoniłam do niego i powiedziałam, żeby się odczepił, ale to tylko pogorszyło sprawę, bo od tamtego czasu dzwoni jeszcze częściej i wysyła mi sms'y. Najwyraźniej chodziło mu o to, aby mnie zdenerwować. 
Kolejny dzień w pracy zapowiadał się bardzo ciężki. Wyjazd piłkarzy na mecz do Rosji, masa wywiadów, dziennikarzy, reporterów, konferencja prasowa. Naturalnie ja, jako rzecznik prasowy musiałam również udać się do Petersburga. Po załatwieniu wszystkich spraw, późnym popołudniem wraz z piłkarzami i sztabem szkoleniowym udaliśmy się na lotnisko. 
- Nie cierpię latać samolotami. - żaliłam się Matsowi, który był tak miły i ciągnął również moją walizkę. 
- Ja też kiedyś za tym nie przepadałem, ale musiałem się do tego przyzwyczaić. Jak zauważyłaś, ciągle gdzieś latamy. 
-Wiem, to chyba jedyny minus mojej pracy. - odpowiedziałam z uśmiechem.
- Ostatnio zauważyłem, że jest też drugi - Marco. Unikasz go jak tylko się da. - zaśmiał się. - Przepraszam. - powiedział, gdy zobaczył moją minę. 
- Nie szkodzi. - odpowiedziałam krótko i wzięłam swoją walizkę, kierując się w stronę odprawy. Po kilkudziesięciu minutach byliśmy w samolocie. Jak zawsze założyłam słuchawki i postanowiłam nie myśleć o tym, że lecimy. Kilkanaście minut później poczułam jak ktoś mnie dotyka. Zobaczyłam, że dosiał się do mnie Pierre. 
- Coś się stało? - zapytałam, wyjmując słuchawki. 
- Nie..., znaczy tak jakby. - odpowiedział. 
- Możesz jaśniej? - zaśmiałam się. 
- No bo chodzi o Marco...
- Przysłał Cię tutaj? - spojrzałam w jego stronę, żywo dyskutował o czymś z Nurim.  
- Nie, nie ! Wiesz, kumplujemy się i zauważyłem, że jest bardzo przygnębiony od kiedy nie jesteście razem. Właśnie, wy w końcu jesteście ze sobą, czy nie? No bo ja już nic z tego nie rozumiem. 
- Nie, Pierre. Nie jesteśmy. Nie będę z człowiekiem, który mnie okłamuje i zataja przede mną prawdę. 
-Magda, ale ty mu nawet nie dałaś się wytłumaczyć...
- A co tu jest do tłumaczenia?!-uniosłam się. - Okłamał mnie i tyle, a teraz wybacz, ale nie będę z tobą o tym rozmawiać. - włożyłam słuchawki do uszu i odwróciłam się. 
_________________________________________________________
PRZEPRASZAM ;< 
Wiem, że krótki, że o niczym, że bez składu i ładu, ale chciałam dzisiaj dodać rozdział, ponieważ nie pojawił się od ponad tygodnia. Jestem zawalona klasówkami, kartkówkami, a do tego mam w marcu trzy konkursy, na które
na prawdę muszę dużo się uczyć, także mam nadzieję, że zrozumiecie. Jeszcze w tym tygodniu postaram się coś dodać! :)

CZYTASZ = KOMENTUJESZ !! :)