Rozdział V

Następnego dnia rano pojechałam do redakcji po wszystkie swoje rzeczy. Pożegnałam się z koleżanką z pokoju, z innymi pracownikami, a na koniec poszłam do naczelnego. Życzył mi powodzenia i powiedział, że zawsze mogę wrócić do gazety. Po wyjściu z redakcji skierowałam się w stronę mojego samochodu. Duże, kartonowe pudło z wszystkimi przedmiotami włożyłam do bagażnika i ruszyłam w stronę domu. Po drodze zrobiłam małe zakupy i pojechałam na wizytę kontrolną do lekarza. Zbadał nogę i powiedział, że wszystko jest w porządku. Przepisał maść, po którą wstąpiłam do apteki i wróciłam do domu. Wypakowywałam zakupy, kiedy usłyszałam dzwonek do drzwi.
 -Cześć. Przyszłam Cię odwiedzić - zobaczyłam uśmiechniętą Anię.
- Hej , zapraszam. - wskazałam jej drogę do salonu. 
- Jak noga? - usiadła na kanapie i zapytała
- Właśnie wróciłam od lekarza. Wszystko w porządku. - odpowiedziałam.
- No to dobrze. Robert mi mówił, że zakolegowałaś się z Marco, to prawda? - zapytała poważnie
- Można powiedzieć, że Marco pomógł mi w pracy, a ja zgodziłam się z nim spotkać w zamian . -A dlaczego pytasz? - ciekawiła mnie ta nagła zmiana tonu u mojej sąsiadki. Z miłej i uśmiechniętej zrobiła się zła. 
- Czyli jednak się spotkaliście? - odpowiedziała mi pytaniem na pytanie.
- Tak.
Anna wstała zarzuciła kurtkę i skierowała się w stronę wyjścia. Kiedy była przy drzwiach syknęła:
- Radzę ci trzymać się od niego z daleka. - trzasnęła drzwiami i wyszła. 
Stałam oniemiała przy drzwiach. Nie miałam pojęcia o co jej chodziło. Nie rozumiałam dlaczego miała do mnie pretensje, że się z nim spotkałam.  Rozpakowałam resztę zakupów i zrobiłam obiad. Przez wizytę Anki nie miałam w ogóle apetytu. Przez chwilę pomyślałam nawet żeby do niej iść i dowiedzieć się o co dokładnie jej chodziło, ale pomyślałam, że to zły pomysł. Zapytam przy następnej okazji. 
Po południu zadzwonił do mnie mój nowy szef, Brian Winckler. Powiedział, kiedy dokładnie mam się stawić w pracy . O 9.00 w czwartek miałam zameldować się u niego w pokoju. Dzisiaj jest wtorek , więc mam jeszcze jeden dzień wolnego. Poinformował mnie również, że czeka mnie wyjazd na mecz Borussii do Freiburga. Moim zadaniem będzie przeprowadzenie wywiadu z piłkarzami po meczu. Kiedy skończyłam rozmowę z Wincklerem, zadzwoniłam do mamy. Opowiedziałam jej o nowej pracy i szefie. Ona powiedziała mi o tym co słychać w domu. Okazało się również, że moja przyjaciółka zaręczyła się. Czy na pewno powinnam nazywać ją przyjaciółką? Pewnie gdyby nią była poinformowała by mnie w pierwszej kolejności, a ona nie raczyła w ogóle mi powiedzieć...Wyjeżdżając z Polski do Dortmundu myślałam, że będę tęsknić za krajem, domem, znajomymi, rodziną. Jednak, kiedy tu przyjechałam okazało się, że jest inaczej. Poznałam wielu ludzi w redakcji i wcale nie czułam się samotna. 


Następnego dnia postanowiłam skorzystać z tego, że mam jeszcze wolne i miałam zamiar nic nie robić. Zjadłam śniadanie, włączyłam TV i zaczęłam oglądać jakiś program o magikach i wróżkach. W południe wybrałam się na małe zakupy, a później na obiad do restauracji. Kiedy wróciłam do domu przygotowałam sobie ubrania do pracy i wszystkie materiały. Dzień zleciał mi bardzo szybko. 

W czwartek obudziłam się przed ósmą. Kiedy poranną toaletę miałam już za sobą, zjadłam śniadanie. O 8.30 wyszłam z domu. Dortmund o tej porze był jednym wielkim korkiem, więc droga do telewizji zajęła mi dobre 20 minut. Za dziesięć dziewiąta dotarłam do gabinetu  szefa. Wincker oprowadził mnie po całym budynku i pokazał mi mój pokój, w którym będę pracować. Kiedy zostawił mnie samą, zdjęłam kurtkę i położyłam wszystkie dokumenty, które ze sobą przyniosłam na biurko. Podeszłam do okna i obserwowałam panoramę Dortmundu. W tym samym momencie usłyszałam pukanie do drzwi. 
- Cześć. Nazywam się Marvin Docker. Jestem kamerzystą. - ujrzałam chłopaka ok. 26 lat, który uśmiechał się w moją stronę. - słyszałem, że będziesz z nami pracować.
- Magdalena Kwiatkowska- przedstawiłam się. - Tak, mam przeprowadzać wywiady itd.- odpowiedziałam na pytanie.
Chwilę później pojawiła się jeszcze kobieta, która okazała się być prowadzącą magazynu sportowego. Wszyscy byli bardzo mili i szybko poczułam się jakbym znała ich bardzo długo. Po południu wyszłam ze studia i pojechałam do domu. Upiekłam naleśniki i zjadłam je z wielką przyjemnością. Kiedy sprzątałam po obiedzie, w oknie zobaczyłam Annę, która wypakowywała zakupy z samochodu. Korzystając z okazji, wyszłam z domu i skierowałam się w jej stronę. Rzuciła mi złowrogie spojrzenie.
-Cześć. Nie chcę Ci przeszkadzać, chciałam się tylko zapytać dlaczego tak zareagowałaś wczoraj. - zaczęłam rozmowę.
- Nieważne. Masz trzymać się od Reusa z daleka i koniec. Zrozumiałaś? - trzasnęła drzwiami od bagażnika i nie czekając na moją odpowiedź poszła do domu. Nie byłam osobą, która łatwo odpuszcza, zawsze walczyłam o swoje i nie dałam się poniżać. 
-Jeszcze zobaczymy!- krzyknęłam w jej stronę. Sama nie wiem dlaczego mi się to wyrwało i co miało to oznaczać. Moja sympatia, którą darzyłam Anię, kiedy mi pomogła, wczoraj drastycznie zmalała, a dzisiaj po tym co mi powiedziała , mogę stwierdzić, że w ogóle przestałam ją lubić. Naskoczyła na mnie nie wiadomo o co i dlaczego. No, ale bogatemu wszystko wolno. Chcąc zrobić jej na złość postanowiłam jej nie posłuchać. Miałam pewien plan, tylko nie wiedziałam jak zacząć.