Rozdział VII

Zaraz po powrocie do domu poszłam się umyć. Kiedy kładłam się spać zadzwonił telefon. Numer zastrzeżony. 

-Słucham? - odebrałam mówiąc po polsku, ponieważ byłam pewna, że dzwoni mój brat. Po chwili ciszy usłyszałam:

-Magda? - teraz jednak zrozumiałam, że dzwoni do mnie Marco.

- Tak, to ja , cześć. - odpowiedziałam , tym razem po niemiecku.

- Cześć. Mam nadzieję, że jeszcze nie spałaś. 

- Nie, dopiero wróciłam do domu. - trochę go okłamałam, bo w domu byłam od ponad godziny.

- To dobrze. Pamiętasz dlaczego dzwonię? Mówiłem Ci dzisiaj, że chciałbym się Ciebie o coś poradzić. - zapytał

- Tak, pamiętam. 

- To kiedy możemy pogadać ?

- Może jutro ? Tam gdzie ostatnio o 15 ? - zaproponowałam.

- Idealnie.- odpowiedział.

- To do zobaczenia. 

- Magda dziękuję. To do jutra. - powiedział  i rozłączył się. 

Nurtował mnie ten jego problem i to dlaczego akurat do mnie zwraca się z poradą. Przecież na pewno mógłby pogadać o tym z Lewym czy innymi przyjaciółmi. Albo nawet z Anną czy Mileną, przecież je zna dłużej i na pewno mogłyby mu bardziej pomóc. 

Następnego dnia, z racji, że była niedziela pospałam trochę dłużej. Wstałam po 9 i zjadłam śniadanie. Weszłam na facebooka i sprawdziłam pocztę. Ku mojemu zdziwieniu napisała do mnie Emilia, która 2 tygodnie po swoich zaręczynach raczyła mi o nich powiedzieć. Odpisałam jej, że chyba jako jej przyjaciółka powinnam dowiedzieć się o tym trochę wcześniej i to od niej, a nie od swojej mamy. Nie ukrywam, że było mi przykro, że mnie nie powiadomiła. A raczej nie przykro, tylko byłam na nią po prostu zła. Znamy się od przedszkola, przyjaźnimy od kilkunastu lat, a ona potraktowała mnie jakbym była dla niej daleką znajomą. 

Przed piętnastą wyszłam z domu. Postanowiłam przejść się w umówione miejsce na nogach, korzystając z ciepłego, listopadowego dnia. Do ,,Floriana" miałam około 15 minut drogi pieszo. Weszłam do budynku i od razu zobaczyłam czekającego na mnie blondyna. Uśmiechnął się na mój widok. Zdjęłam kurtkę i podeszłam do stolika, przy którym siedział.

-Hej. - przywitałam się

-Cześć. Od razu chciałbym Ci podziękować, że przyszłaś i przeprosić, że zabieram Ci czas. - powiedział.

- Daj spokój i tak siedzę cały czas w domu. Przynajmniej mogę sobie z kimś pogadać, a tak w ogóle to jaki masz problem w czym Ci mogę pomóc? - zapytałam

- Chodzi o to, że ... - urwał 

- No mów - zaśmiałam się 

- Chodzi o Twoich sąsiadów - powiedział jednym tchem - a głównie o sąsiadkę

- Mówisz o Ani i Lewym, tak ? - zapytałam 

- Tak, bo Anka coś sobie wymyśliła i nie wiem co zrobić - dalej nie wiedziałam o co mu chodzi, ale korzystając z okazji, że mówi o Ance postanowiłam zapytać go czy nie wie nic o tym, z jakiego powodu ona każe mi się trzymać od niego z daleka.

- Właśnie, jak jesteśmy już przy Annie, chciałabym się Ciebie o coś spytać. Ostatnio naskoczyła na mnie i wręcz zabroniła mi się do Ciebie zbliżać. Nie wiesz o co jej chodzi? - zapytałam.

- No właśnie chyba wiem.W tej sprawie właśnie chciałem się Ciebie poradzić - odpowiedział. - Anka umyśliła sobie, że zeswata mnie z siostrą Roberta .Dlatego pewnie tak na ciebie naskoczyła. 

Zatkało mnie. Nie wiedziałam, że o coś takiego może jej chodzić. Jak widać przekonała też do tego swojego męża. 

- Aha, czyli ona ma zamiar wybierać Ci dziewczynę? - zapytałam retorycznie.

- Na to wygląda. I tu jest właśnie mój problem. Ania to fajna dziewczyna, ale teraz już przesadziła. Lewy chyba też podłapał jej pomysł. A ja bardzo lubię Milenę, ale nie jest w moim typie. Jak ja mam im powiedzieć żeby dali sobie spokój, ale tak żeby ich nie urazić? W końcu Lewandowski to mój przyjaciel. 

-Myślę, że najlepiej będzie jeśli powiesz im to prosto z mostu. Po prostu, że lubisz Milenę, ale żeby skończyli te całe podchody ze swataniem was, bo nic z tego nie będzie i już. - poradziłam mu. Uważałam, że to najlepszy sposób. W ogóle uważam, że problemy najlepiej załatwiać od razu i otwarcie. Nie owijać w bawełnę, tylko mówić co leży na sercu. Oczywiście nie tak żeby kogoś urazić, ale tak żeby jasno rozwiązać problem. - powiedz im, że jesteś dorosły i, że znajdziesz sobie kobietę sam, że nie potrzebujesz pomocy. 

- Ale czy to będzie w porządku? Przecież oni w sumie chcą mojego dobra. - zapytał

- Albo twoich pieniędzy dla ukochanej siostrzyczki Roberta - nie mogłam się powstrzymać, aby tego nie powiedzieć - A po drugie, to czy w porządku jest to, że oni chcą układać Ci życie? Chyba nie. 

- W sumie masz rację. I w ogóle jakim prawem Anka ma do Ciebie pretensje? Nie może Ci niczego zabronić! Wiesz co, mam pomysł. Odprowadzę Cię do domu i pójdę z nimi pogadać. - powiedział.

Kiedy wyszliśmy z restauracji było już ciemno. Zrobiło się również zdecydowanie chłodniej. Szliśmy wolnym krokiem rozmawiając o meczach, treningach i innych obowiązkach Marco. Ja opowiedziałam mu o mojej nowej pracy. Ucieszył się, kiedy powiedziałam mu, że czasem będzie musiał udzielić mi wywiadu. Kiedy dotarliśmy pod moją posesję,  jeszcze raz mi podziękował, a ja życzyłam mu powodzenia. Weszłam do domu, a Reus poszedł do Lewandowskich.

Półtorej godziny później usłyszałam dzwonek do drzwi. Kiedy otworzyłam, ujrzałam Marco z bukietem kwiatów. Nieco zdziwił mnie ten widok. 

- To dla Ciebie - powiedział podając mi kwiaty - Bardzo Ci dziekuję. 

Zaprosiłam go do środka i zrobiłam herbaty. 

-Gdyby nie Ty, to pewnie nie odważyłbym się im powiedzieć tak prosto z mostu co o tym sądzę. 

- No widzisz, czasem przydaje się ten rok studiowania psychologii - zaśmiałam się.

- Serio studiowałaś psychologię? - zdziwił się 

- Tak, ale zrezygnowałam, kiedy odkryłam, że moją prawdziwą pasją jest dziennikarstwo. Wolę robić to co lubię za marne pieniądze, niż dostawać mnóstwo kasy za coś za czym nie przepadam. 

- E, nie przesadzaj, przecież w takiej telewizji nie płacą marnych pieniędzy. 

- Oczywiście, że nie, ale pewnie gdybym została w Polsce to pisałabym teraz artykuły dla jakiejś lokalnej gazetki i miałabym z tego mały zarobek.

-A tak w ogóle to jakim cudem znalazłaś się w Dortmundzie? - zapytał

No i zaczęłam mu opowiadać. Całą moją historię, aż do momentu kiedy nie zorientowaliśmy się, że już prawie północ. Marco wychodząc, pocałował mnie delikatnie w policzek. Był to miły i niby zwyczajny gest, ale ja nie potrafiłam tego tak normalnie przyjąć tego do świadomości. Kiedy zasnęłam śnił mi się finał LM, w którym zwyciężyła Borussia. Z pewnością chciałabym, żeby kiedyś ten sen się spełnił.

____________________________________________________

No to tak jak przypuszczałam remis był, ale 0-0 :D

A jutrooo... BVB- Bayern !!

CZYTASZ=KOMENTUJESZ ! :)