Rozdział XI

Następnego dnia wcale nie czułam się lepiej. Po śniadaniu wzięłam leki i wypiłam wapno, którego nie cierpiałam. Włączyłam telewizor, w którym co chwilę leciały świąteczne reklamy. W ogóle panował już bardzo świąteczny nastrój. Kiedy oglądałam mecz siatkówki zadzwonił do mnie Marvin:

- Cześć, jak się czuje nasz chorowitek?  - zapytał wesoło

- Cześć. Nieciekawie. Mam kaszel, boli mnie gardło i mam gorączkę. Nawet te silne antybiotyki nie pomagają. 

- Oj, to niedobrze. Nie przejmuj się pracą, leż i odpoczywaj, jak się do końca nie wyleczysz to lepiej zostań w domu, bo jeszcze jakiegoś zapalenia dostaniesz. 

-Wiem, wiem. A kto idzie za mnie na mecz? - zapytałam

- Rasha Braun. Kojarzysz? Brunetka, średniego wzrostu, po trzydziestce?

- Chyba wiem o kogo chodzi. To do zobaczenia. 

- Zdrowiej. Do zobaczenia.

Kiedy skończyłam oglądać mecz, założyłam gruby szlafrok i poszłam do kuchni zrobić jakiś obiad. Jedyne na co miałam siłę to odgrzanie pierogów z serem. Kiedy posprzątałam po posiłku, przyszła do mnie Ania. 

- Jak się czujesz? Przyniosłam Ci napój, który powinien postawić Cię na nogi! Same witaminy. - mówiła jak nakręcona.

- Dziękuję Ci bardzo. Może to mi trochę pomoże. - napiłam się. Czułam mleko, miód, imbir i inne przyprawy.  Smakowało specyficznie, ale nie było złe. 

- Może powinnaś się położyć? Pewnie słabo się czujesz. 

- Trochę boli mnie głowa. Ale może zostaniesz i razem obejrzymy mecz? - zaproponowałam

-Chętnie! Jeśli tylko nie będzie przeszkadzać Ci moje towarzystwo. 

- Nie no co ty. - zaśmiałam się

Porozmawiałyśmy kilkanaście minut i zaczął się mecz. Kilku podstawowych zawodników Borussii nie mogło wyjść na murawę z powodu kontuzji. Ania nie pojechała na mecz, ponieważ zaraz po nim musi jechać na lotnisko, aby zdążyć na samolot do Polski. Ma zgrupowanie przed Mistrzostwami Świata. 

Spotkanie zakończyło się wynikiem 2-2. Piłkarze z Dortmundu nie byli 

zachwyceni wynikiem. Miało być łatwe zwycięstwo nad  FC Nürnberg, a 

tymczasem ledwo wywalczyli remis. Po meczu Ania poszła po walizki i 

pojechała na lotnisko, a ja znów zasnęłam. 

Obudził mnie dźwięk telefonu. Była 19.15. 

-Halo? - powiedziałam zaspanym głosem

-Hej, to ja Marco. Lepiej się czujesz ? - zapytał

- Niezbyt. Tak samo jak wczoraj. A tak w ogóle to nie przejmuj się meczem i tak to wy będziecie Mistrzem Niemiec.

- Skąd wiesz? 

- Kobieca intuicja kochany. Rzadko się myli. 

- Oby teraz się też nie pomyliła. Chce Cię również poinformować, że jutro możesz spodziewać się mnie i Roberta u Ciebie.

- W jakim celu ? 

- Ania wyjechała i kazała nam się Tobą zająć. To znaczy bardziej Lewemu, ale on poprosił mnie o pomoc.

- Dziękuję za troskę, ale jestem duża i potrafię się sobą zająć. 

- Jasne. Jadłaś dzisiaj jakiś porządny obiad?

Nie wiedziałam co mu odpowiedzieć. Odgrzewane pierogi to raczej nie jest porządny posiłek. 

- Mmm... no... ważne, że cokolwiek zjadłam, prawda? 

- Nie, jesteś chora, więc musisz dużo jeść żeby mieć siłę. Przepraszam, muszę kończyć, do zobaczenia jutro. 

- Pa. - powiedziałam i rozłączyłam się.

Było mi bardzo miło, że ktoś się o mnie martwi i mi pomaga, ale nie chciałam nikomu sprawiać problemów. Poszłam zjeść kolację i włączyłam laptopa. Odczytałam wiadomość od brata:

,,Cześć! Co do mojego przyjazdu, to nie będę mógł zostać do świąt. Przylecę tylko na 2 dni, później wracam na ważną konferencję do Polski, więc będziesz musiała przylecieć sama.Rodzice już nie mogą się doczekać :) 

P.S. Zdrowiej szybko! "

Odpisałam kilka zdań i wyłączyłam komputer. Wzięłam gorącą kąpiel i poszłam do łóżka. Z racji tego, że przespałam prawie cały dzień w ogóle nie chciało mi się spać . Uruchomiłam telewizor i oglądałam jakąś komedię romantyczną. Około pierwszej w nocy w końcu zasnęłam. 

Obudziłam się około dziewiątej. Zjadłam śniadanie i założyłam spodnie i T-shirt. Poszłam do łazienki, aby się uczesać i pomalować. Nie chciałam żeby ktokolwiek widział mnie w takim stanie, więc musiałam jakoś ukryć podkrążone oczy. Po ponad kwadransie byłam doprowadzona do przyzwoitego wyglądu. Czułam się lepiej, prawie nie miałam gorączki. 

Około 13 przyszli Marco i Lewandowski. 

- Mamy dla Ciebie obiad! - powiedział Robert, kiedy obaj weszli do środka.
- I to jaki dobry! - dołączył się Reus.
- Dziękuję. - wzięłam naczynie z rosołem i drugi garnek z zapiekanką i chciałam schować do lodówki, ponieważ zwykle obiad jadam po 15.
-A gdzie ty to chowasz?  Zjesz to teraz, przy nas. - zarządził Marco.
- Właśnie, będziemy mieć pewność, że zjadłaś. - zaśmiał się Lewandowski. 
-Jesteście niemożliwi. Dlaczego mi nie ufacie? - zawyłam , na co oni zaczęli się śmiać.
- Jedz, bo wystygnie. 
- No już, już. - wzięłam talerz i nalałam sobie rosołu. Spróbowałam go i był bardzo dobry. 

- No, to przyznajcie się, z której restauracji go macie? Bo nie wierzę, że któryś z was go ugotował. 

- I tu się mylisz. Anka tak mnie wyuczyła, że czasem gotuję lepiej niż moja własna matka.  - powiedział z dumą Robert

- Już się tak nie chwal. - odpowiedział mu Reus.

- Ja się nie chwalę. A co Marco, zazdrościsz mi, że ja umiem ugotować taki 

rosołek, a ty nie, prawda? - zaczął śmiać się Lewy.

- Może i umiesz, ale masz taki sam móżdżek jak ten kurczak, z którego ugotowałeś ten rosół. - odgryzł się Marco.

Chłopaki zaczęli się kłócić na żarty, a ja miałam z nich niezły ubaw. Zjadłam cały obiad, najadłam się jak nigdy. 

- Dobra, my się zbieramy, za pół godziny mamy trening. 
- Dziękuję Wam bardzo jeszcze raz.
-Nie ma za co, sama przyjemność pomagać innym. Do zobaczenia. - powiedział Marco i razem z Robertem wyszli z mojego domu. 

Kiedy zmywałam, zadzwonił do mnie Winckler. Zapytał czy nie chciałabym 
brać udziału w magazynie bundesligi, który jest nagrywany przez naszą 
stację. Moja praca miałaby polegać na robieniu wywiadów z piłkarzami,
 a w przyszłości może poprowadziłabym cały program. Bez wahania zgodziłam się. Chciałam się rozwijać i trafiła mi się idealna okazja, aby to robić. Umówiłam się z szefem na powrót do pracy w środę. Ustaliliśmy, że wtedy przekaże mi resztę szczegółów. Podziękowałam Wincklerowi za zaufanie i zakończyłam rozmowę.
________________________________________________________
Jak narazie przegrywamy 0-1 z Bayerem, ale trzeba być dobrej myśli! :)
Chciałabym Wam rówież podziękować za tyle miłych komentarzy, to na prawdę najlpesza motywacja i nagroda, za prowadzenia bloga. Jesteście kochane! ;*


CZYTASZ = KOMENTUJESZ !! :)