Rozdział XII

W poniedziałek czułam się znacznie lepiej. Praktycznie bolało mnie tylko gardło i miałam lekki kaszel. Postanowiłam jednak nie wychodzić jeszcze z domu. Zaczęłam przygotowywać się do powrotu do pracy. Przygotowywałam wszystkie dokumenty i materiały. Zbierałam informacje o Borussii, ponieważ muszę wiedzieć o niej wiele więcej, jeśli chcę brać udział w programie o niej. Jadnak przeszukując internet, nie znalazłam wiadomości, które były by mi pomocne. Pomyślałam, że może Winckler posiada więcej informacji o klubie, lub wie gdzie mogłabym je znaleźć. Wzięłam telefon i zadzwoniłam do niego. 
- Dzień dobry szefie, dzwonię w sprawie tego magazynu, który ma być emitowany w naszej stacji. Szukam właśnie bieżących wiadomości o Borussii, ale znajduję tylko jej daleką historię...Nie wie Pan, gdzie mogłabym znaleźć więcej informacji? Może któryś z pracowników ma jakieś dokumenty? - zapytałam
- Z tego co pamiętam Rasha Braun i Emile Kanis przygotowywały kiedyś reportaż, ale raczej nie mają wielu materiałów. Radzę Ci jechać do klubu i tam poszukać. Na pewno udzielą Ci wszystkich informacji. Mają bardzo fajnego rzecznika prasowego. 
- Dobrze, dziękuję. 
- Słyszę, że lepiej się czujesz, ale jeśli nie jesteś do końca zdrowa to nie jedź dzisiaj, przecież to nie takie pilne.
- Tak, ale wolę mieć wszystko gotowe, kiedy wrócę do pracy. 
- Jak uważasz, ale uważaj, żeby nie zaziębić się jeszcze bardziej. Do zobaczenia.
- Do widzenia szefie.
Nie lubiłam odkładać spraw na później. Wolałam mieć wszystko zrobione od razu, a później spokój. Dlatego też założyłam kurtkę i jednak postanowiłam jechać do klubu. Wcześniej sprawdziłam, że wszelkich informacji udzielają w biurze, które znajduje się przy boisku treningowym. Spisałam adres na kartkę. Wyszłam z domu grubo ubrana i ruszyłam samochodem. Po około 20 minutach byłam na miejscu. Wzięłam na wszelki wypadek dowód osobisty, dokumenty i plakietkę, że jestem dziennikarką. Pewnie inaczej nie chcieliby ze mną rozmawiać. 
Zaparkowałam i weszłam do budynku. Przywitał mnie ochroniarz, któremu podałam wszystkie dokumenty. Po ich sprawdzeniu pozwolił mi wejść. Zapytałam go od razu, gdzie znajdę rzecznika Borussii. Wytłumaczył mi dokładnie, a ja udałam się we wskazanym kierunku. Zapukałam do drzwi. Ruszyłam klamką, ale były zamknięte. Podeszłam do okna, przez które widać było trenujących piłkarzy. Ujrzałam również Reusa, który razem z Marcelem ganiał Matsa. Podeszłam jeszcze raz do drzwi i dopiero wtedy ujrzałam kartkę z informacją, że rzecznik zaczyna pracę o 11.00. Czyli za pół godziny. Nie opłacało mi się wracać do domu, więc postanowiłam pooglądać sobie trening. Niestety, po kilku minutach piłkarze zeszli z boiska. No tak, Marco coś wczoraj narzekał, że musi wcześnie wstać, bo trening na 9.00. Położyłam wszystkie swoje kartki, które przyniosłam na parapecie i poszłam w stronę długiego korytarza. Szłam, oglądając wiszące na ścianach zdjęcia z przed kilkudziesięciu lat. Zeszłam jakimiś schodami w dół i na kogoś wpadłam. 
- Magda?!
-Oo, Nuri... Hej. - uśmiechnęłam się
- Cześć, co Ty tu robisz? - zapytał
-Przyszłam dowiedzieć się kilku rzeczy. Będę brać udział w magazynie o Borussii. 
- Cześć Madzia. - z dużych, metalowych drzwi wyszedł Marco.
- Cześć. - odpowiedziałam
- Lepiej się czujesz? 
- Tak, już mi prawie przeszło.
-To ja was zostawię i pójdę się przebrać - powiedział Nuri.
- Marco... chciałam Ci bardzo podziękować...
- Mi? Za co ?
- Za to, że gdy byłam chora to mnie odwiedzałeś i w ogóle...Więc w ramach rewanżu, może dałbyś się zaprosić na kolację?
- Bardzo chętnie. Powiedz tylko gdzie i kiedy. 
- Jutro o 18? We Florianie?
- Ok, super. Muszę już lecieć. Do zobaczenia!
-Pa! - powiedziałam i wróciłam pod pokój rzecznika.
Zapukałam do drzwi. Otworzył mi mężczyzna średniego wzrostu, ok. 40 lat. Przedstawiłam się i powiedziałam w jakiej sprawie przyszłam. Był bardzo uprzejmy i przekazał mi wszystkie materiały. Po kilkunastu minutach byłam w drodze do domu. Kiedy dotarłam uświadomiłam sobie, że nie mam w co się jutro ubrać. Zjadłam więc obiad i pojechałam na zakupy. Kupiłam czarną sukienkę i szpilki tego samego koloru. 

Następnego dnia myślałam tylko o spotkaniu z Marco. Dzień wcześniej umówiliśmy się, że przyjdzie po mnie i razem pójdziemy na kolację. Z mojego domu do Floriana jest zaledwie kilkanaście minut drogi pieszo. O 17 zaczęłam się ubierać. Lekko pofalowałam włosy i zrobiłam makijaż. Kilka minut przed 18 założyłam kozaki i kurtkę, wzięłam torebkę i wyszłam z domu. Czekając na Reusa ujrzałam idącego w moją stronę z walizką... mojego brata! Podbiegłam do niego i rzuciłam mu się na szyję. Tak bardzo za nim tęskniłam! 
Kątem oka spostrzegłam Marco, który ze smutną miną zawrócił, kiedy nas zobaczył. Rzuciłam Maćkowi klucze i kazałam mu wejść do domu. Obiecałam, że później wszystko mu wyjaśnię  i pobiegłam za piłkarzem.
- Marco, zaczekaj!- odwrócił się w moją stronę, ale się nie zatrzymał. - Poczekaj! - krzyknęłam.
- Dlaczego to robisz? Po co mnie zapraszasz, dajesz mi znaki, że jesteś wolna, a tak na prawdę masz chłopaka? Po co robisz mi nadzieję? - zapytał z wyrzutem w głosie.
- A kto powiedział, że mam chłopaka? 
- Przecież widziałem jak się z jakimś przytulałaś.
- To był mój brat, a nie chłopak. I myślałam, że już trochę się poznaliśmy, więc jest mi bardzo przykro, że pomyślałeś o mnie w ten sposób. Nie jestem osobą dwuulicową. - odwróciłam się i wracałam do domu. Byłam trochę zła na Marco, że tak mnie osądził, nie znając tak na prawdę sytuacji.- Magda, stój! Przepraszam, nie wiedziałem. - powiedział, łapiąc mnie za nadgarstek. - To jak, idziemy na tę kolację?
- No dobra. - westchnęłam. 

_________________________________________________
Dzisiaj mecz! :) Jaki wynik przewidujecie? 
CZYTASZ = KOMENTUJESZ!