Rozdział XVI

Święta minęły nam szybko i w rodzinnej atmosferze. W pierwszy dzień świąt wpadłam na pomysł, żeby napisać do Anki na facebooku, wyjaśnić jej całą sytuację i poprosić o numer do Marco. Niestety, pewnie z powodu całego świątecznego zamieszania i natłoku innych wiadomości z życzeniami, odpisała mi dopiero dzień później. Szybko wpisałam numer w telefon mamy i zadzwoniłam. 
- Cześć Marco! Przepraszam, że dzwonię dopiero teraz, ale zostawiłam telefon w Dortmundzie. - powiedziałam, kiedy odebrał.
- Wiesz jak się o Ciebie martwiłem ?! Nie odzywałaś się tyle czasu, nie odbierałaś telefonu. Nie mogłaś zadzwonić wcześniej?
- Nie znałam Twojego numeru, dopiero dzisiaj Ania mi go wysłała. Przepraszam...
- Dobra, nie rozmawiajmy o tym. Jak tam święta? - zmienił temat.
- Świetnie, aż boję się wejść na wagę. A u Ciebie?
- Też fajnie. Tylko tęsknię za Tobą bardzo. Kiedy masz samolot? - zapytał
- Jutro o 10. 
- To będę na Ciebie czekał po jedenastej. 
- Dobrze. Słuchaj, muszę kończyć...
- Jasne, powiedz mi tylko do kiedy masz wolne w pracy?
- Umówiłam się z szefem, że wrócę 8 stycznia, a coś się stało?
- Nie, tak tylko pytam. To do zobaczenia jutro. Kocham Cię. 
- Ja Ciebie też. Pa! - powiedziałam i rozłączyłam się.
                                                                       
                                                                               ***

Następnego dnia pożegnałam się z rodzicami i wsiadłam do auta z walizkami. Na lotnisko miał mnie zawieźć Maciek. Ponieważ był wczesny ranek, panował jeszcze półmrok. Widoczność była ograniczona z powodu gęstej mgły. Po ponad godzinie byliśmy na miejscu. Wysiadłam z samochodu i ruszyłam do bagażnika po bagaże.
- Nadal jesteś na mnie zła za to, że powiedziałem rodzicom o Reusie? - zapytał wyciągając walizkę.
- Trochę... Chociaż w sumie to dobrze, że mnie wyręczyłeś. - zaśmiałam się.
- Musisz mnie koniecznie z nim poznać następnym razem. 
- Spoko. To trzymaj się.I nie jedź za szybko! Pa! - pomachałam mu i odeszłam.
Kilka godzin później wylądowaliśmy w Dortmundzie. Po odebraniu bagażu skierowałam się w stronę parkingu w poszukiwaniu samochodu Marco. Nigdzie nie mogłam go znaleźć. Nagle usłyszałam jak ktoś woła moje imię. 
Odwróciłam się i zobaczyłam... Marvina. 
- Cześć. Co Ty tu robisz?- spytałam zaskoczona jego obecnością.
- Szef powiedział mi, że dzisiaj wracasz, więc chciałem Cię przywitać i z Tobą pogadać. Nie odbierałaś telefonu, sprawdziłem loty,dzisiaj jest tylko jeden, więc pomyślałem, że na pewno lecisz tym samolotem i przyjechałem. 
- Dzięki, ale...miał na mnie czekać chłopak. - odpowiedziałam szukając wzrokiem piłkarza.
- No to Cię wystawił. Widocznie coś było od Ciebie ważniejsze... Nie przejmuj się, może pójdziemy do tej restauracji i coś zjemy ? 
- Nie Marvin, on na pewno zaraz będzie, pewnie coś mu wypadło. Może innym razem. - nie wierzyłam w to, że Marco mógłby mnie wystawić, chociaż z każdą chwilą coraz bardziej zaczynałam w to wierzyć. 
- Oj Madzia, nie bądź naiwna. Jeśli na Ciebie nie czekał wcześniej, to już się nie pojawi. - powiedział z aroganckim uśmiechem i się do mnie zbliżył. Złapał mnie za rękę i chciał pocałować, ale się mu wyrwałam.
- Co ty robisz?! Puść mnie. - krzyknęłam, zwracając uwagę innych ludzi.
- Możemy pogadać? Mam Ci coś ważnego do powiedzenia. 
- Daj mi spokój! - warknęłam i złapałam za walizki.  
- Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo. Do zobaczenia w pracy kochana! - poszedł w stronę swojego samochodu i pomachał mi, kiedy odjeżdżał.
Byłam oszołomiona jego zachowaniem. Nigdy wcześniej w pracy nic takiego nie robił. Kierowałam się w stronę postoju taksówek ze łzami w oczach. Nagle usłyszałam jak ktoś za mną biegnie. Przestraszyłam się, że to Marvin. Odwróciłam się i ujrzałam Marco, który po chwili mocno mnie przytulał.
- Myślałam, że już mnie wystawiłeś...
- Madzia, nigdy w życiu. Klopp przedłużył nam trening, a potem jeszcze korki i dlatego się spóźniłem. Przepraszam. - tłumaczył się. 
- W sumie mamy wyrównane rachunki. Ja nie odbierałam telefonu, Ty się spóźniłeś. - zaśmiałam się.
- No właśnie, wiesz jakie myśli mi do głowy przychodziły? Martwiłem się.
- Dobrze, już nie rozmawiajmy o tym. 
- Jedziemy do mnie czy do Ciebie? - zapytał, zabierając moją walizkę.
- Do mnie. - skierowaliśmy się w stronę samochodu. - A moglibyśmy po drodze wejść do sklepu, bo przecież nie mam nic do jedzenia?
-Oczywiście kochanie. - odpowiedział.
Po kilkudziesięciu minutach otworzyłam drzwi mojego domu. Weszliśmy z moją ogromną walizką i dwoma torbami z zakupami. Zakupy położyłam w kuchni na stole i zaczęłam je rozpakowywać, wstawiając wcześniej wodę na herbatę dla mnie i Marco. Cały czas gnębiła mnie sprawa Marvina, jego zachowanie było dla mnie bardzo dziwne. Musiał zauważyć to Reus, bo zapytał:
- Czy mi się wydaje, czy jesteś jakaś smutna?
- Wydaje Ci się. - odpowiedziałam krótko, chowając jogurt do lodówki. 
- Chyba jednak nie. Co się stało? Coś u Ciebie w domu, w Polsce?- pytał.
- Nic się nie stało. Po prostu jestem zmęczona. - nie chciałam mu mówić nic o Marvinie. Przynajmniej narazie. Usiadłam na jego kolanach i szeroko się uśmiechnęłam. Marco chciał mnie pocałować, ale szybko wstałam, chcąc się z nim trochę podroczyć. 
- Tak długo Cię nie widziałem i jeszcze przede mną uciekasz? - zaśmiał się.
- Nie uciekam tylko robię herbatę. 
- To chodź tu do mnie. - znowu usiadłam na jego kolanach i gorąco go pocałowałam, jednak na tym się nie skończyło, bo po kilku chwilach byliśmy w sypialni. 
- Jesteś pewna? - zapytał
- Tak...